Ik heb op deze blog nog geen boek gereviewd (is dat een woord?) van Umberto Eco maar onlangs las ik dat zijn eerste boek verscheen toen hij al 48 jaar was. Dat geeft mij hoop dus leek het me wel interessant om toch wat dieper te kijken in zijn leven.
Ik heb zowel De naam van de roos als De Slinger van Foucault gelezen maar kan er nu niet meer zoveel over vertellen (dat slechte geheugen). Het waren dikke boeken en ik had zo van die mooie hardcovers staan, dat was in de tijd dat ik nog fan was van echte papieren boeken (stiekem ben ik dat nog altijd een beetje maar e-books blijven gewoon handiger).
Umberto, de man
Zoals zijn naam al doet vermoeden is hij een echte Italiaan, geboren en getogen in Noord-Italië in 1932. Voordat zijn eerste boek gepubliceerd werd, was hij hoogleraar in de semiotiek. Dit is de studie van tekens, (yep ik heb het moeten opzoeken en kan me er nu nog niets bij voorstellen), iets waar je blijkbaar voor kan studeren en nadien ook nog eens geld mee kan verdienen. Het was zijn job tot 1980 toen zijn eerste boek verscheen.
Op het einde van zijn leven woonde hij, samen met zijn vrouw, in Milaan en daar overleed hij in 2016 aan pancreaskanker. Er lijkt verder weinig bekend over deze man (of ik heb niet ver genoeg gezocht).
De schrijver
Hoe komt iemand erbij om op zijn 48ste een boek te schrijven dat dan ook nog eens een bestseller wordt (miljoenen exemplaren verkocht, vertaald in tientallen talen en verfilmd)? Blijkbaar was het niet eens zijn eigen idee. Een vriendin die bij een uitgever werkt, wilde een reeks korte verhalen, opgeschreven door niet-auteurs (filosofen, sociologen, etc), publiceren. Dus vroeg ze Umberto om een kort detectiveverhaal te bezorgen. Maar hij had geen zin in een kortverhaal. Hij wou alleen maar een 500 pagina’s tellend boek dat zich afspeelde in de middeleeuwen schrijven en dat is de ‘De naam van de roos’ geworden. Hij zegt zelf dat hij altijd al verhalen vertelde: aan zijn kinderen, in zijn academisch werk, enzovoort. Het was iets wat hij vanzelf deed en dan na die vraag, begon hij te schrijven aan een namenlijst van monniken en hij is niet meer gestopt.
Eco was van opleiding filosoof en verwerkte in veel van zijn boeken dan ook filosofische thema’s zoals religie, samenzweringen, de rol van de pers. Hij schreef 7 fictieboeken, 17 non-fictieboeken en zelfs een aantal kinderboeken.
Wanneer hij niet verder raakte in een boek, dan hielp het hem om te zwemmen. En eigenlijk is dat een tip die veel schrijvers geven: als je vastzit in het schrijven, doe dan iets anders.
Bovendien is het volgens hem niet de schrijver die het boek schrijft. De auteur begint wel met schrijven maar het is het boek dat zichzelf schrijft, je moet je laten leiden door de personages. En dat is wel iets dat ik herken.
Binnen 5 jaar ben ik 48 jaar dus nog tijd genoeg voor dat eerste boek ;-).
https://nl.wikipedia.org/wiki/Umberto_Eco