De morgenstond heeft goud in de mond

Hij loopt al de hele tijd geïrriteerd. Het is begonnen toen hij wakker werd. In plaats van zachtjes op te staan zodat zij nog wat kon blijven liggen, het is tenslotte weekend, deed hij het grote licht aan. Na tien minuten kwam hij al vragen waar ze bleef, en of ze de hele dag zou blijven liggen. Ze heeft er niet op gereageerd want ze weet dat dit een moeilijke dag is. Ze is opgestaan. Nog voor ze goeiemorgen kan zeggen wanneer ze de keuken binnen komt, reageert hij, ‘Ben je nog niet aangekleed?’
Ze kijkt hem verwonderd aan, ‘Aangekleed? Ik ben pas wakker. Ik wou graag rustig een koffie drinken en me dan klaar maken voor straks.’
‘En mijn ontbijt dan?’
‘Hoe bedoel je?’
‘Het is toch zondag? Dan halen we pistolets.’
Ze zucht, ze heeft nog geen koffie gehad, is niet klaar voor dit gevecht. ‘Oké schat maar straks moeten we uitgebreid eten, gaan we dan niet te vol zitten?’
Ze heeft iets verkeerd gezegd, ze ziet het direct. Hij staat recht en komt vlak voor haar staan, ‘Wij’, hij wijst eerst naar zichzelf en duwt dan zijn wijsvinger in haar borst, ‘gaan niet als uitgehongerde schooiers op dat feest toekomen! Heb je dat goed begrepen?’

Ze zet twee stappen achteruit en knikt, ‘Ik zal me aankleden.’ Ze draait zich om en slikt haar tranen weg. Onder de douche probeert ze haar trillende benen te kalmeren maar de angst blijft hangen. Sinds hij haar drie maanden geleden voor het eerst in hun zevenjarig huwelijk sloeg, is ze nooit meer zeker. En wanneer hij roept dan verstijft ze volledig, ze kan niet weglopen, niet bewegen. Haar hart klopt in haar keel, het koude zweet breekt haar uit en ze bereidt zich iedere keer weer voor op een klap. De klap is sinds die éne keer niet meer gekomen maar ze is niet naïef, als hij niet snel een job vindt, komen er nog.
De rest van de ochtend verloopt relatief rustig. Ze blijft na het ontbijt uit zijn buurt. Ze maakt zich klaar voor het feest en gelukkig is hij onder de indruk van haar outfit. Hij heeft haar zelfs een kus gegeven.

Het was naar links

Zij rijdt naar het feest. Hij is zijn rijbewijs kwijt nadat hij dronken rondreed enkele weken geleden. Ze probeert geen fouten te maken en kijkt geconcentreerd rond. 
‘Is dat nu echt zo moeilijk? Ik zei toch dat het hier naar links was! Naar links! Kan je eens twee minuten naar me luisteren?’ Hij roept en in de kleine auto weerkaatst het geluid tegen alle kanten. Zijn arm wijst over haar stuur naar de weg die ze in had moeten rijden. Ze heeft hem niet gehoord, is bijna zeker dat hij het niet gezegd heeft. Maar hoe kan ze tegen hem ingaan? Haar armen trillen trilt, haar hartslag is verhoogd. Het stuur houdt ze stevig vast zodat ze de weg blijft volgen. Door zijn arm ziet ze niet goed meer waar ze rijdt. Angstig kijkt ze naar zijn woedende gezicht. Ze verwacht ieder moment een klap in het gezicht en houdt zich klaar. Hij zakt terug in zijn stoel.
Ze ademt langzaam uit. Dan fluistert ze, ‘Sorry ik zal hier keren.’
Hij mompelt en kijkt uit het raam, ‘Sorry, sorry! Achteraf is het altijd makkelijk om sorry te zeggen. Het enige wat ik vraag is dat je af en toe naar me luistert.’

Ze blijft geconcentreerd voor zich uit kijken en voelt dat haar ogen zich vullen met tranen. Ineens grijpt hij haar rechterpols vast en hij spuwt de woorden in haar gezicht, ‘Heb je me gehoord? Het enige wat ik vraag is dat je af en toe naar me luistert!’ 
Ze knikt en kan niet vermijden dat de tranen langs haar wangen stromen.
Hij laat haar los en kijkt terug naar buiten, ‘En stop met huilen, zie maar dat je er een beetje deftig uitziet als je straks uitstapt.’
De laatste kilometers rijden ze voort in stilte. 

Ze herinnert zich die promotie een jaar geleden. Hij kwam binnen met een grote bos bloemen en een doos chocolade. Ze kreeg een gigantische kus, hij nam haar in zijn armen en draaide haar in het rond. Het voelde als in een film. Ze gingen uit eten en genoten volop. Dat was het laatste fijn moment. Die promotie was te hoog gegrepen, vanaf dag 2 zat hij vol in de stress en na zes maanden werd hij bedankt voor bewezen diensten. Ze begrijpt dat hij het lastig heeft. Het is financieel niet alleen moeilijk, al het geld komt nu via haar binnen. Hij wil zich als man laten gelden. En vandaag is extra pijnlijk. Ze zijn onderweg naar een familiefeest bij zijn succesvolle bemiddelde familie. Ze begrijpt hem maar toch. Waar is de man waarmee ze 7 jaar geleden trouwde? De man die beloofde goed voor haar te zorgen? De man die tussen twee vergaderingen door naar huis kwam wanneer ze ziek in bed lag zodat hij haar kippensoep kon opwarmen? 

Echte liefde

Ze zijn te laat. ‘Iedereen is hier al, de enige zonder werk, komt tien minuten te laat. Tof hé?’ Hij kijkt haar op de meest neerbuigende manier aan en legt zijn arm rond haar alsof ze zijn bezit is. Ze trilt maar forceert een glimlach op haar gezicht wanneer haar schoonzus komt aangelopen. 
‘Ah broer, ben je er geraakt?’
Hij geeft haar een kus op de wang en loopt weg zonder iets te zeggen.
Ze verontschuldigt hem bij zijn eigen zus. ‘Sorry, ik had een foute weg genomen. Hij had het nochtans gezegd maar ik was niet goed aan het opletten en toen moesten we helemaal rond.’
‘Maakt toch niet uit! We zijn blij dat jullie er zijn. Je ziet er geweldig uit in die jurk. Kom erin. We gaan direct het eten opdienen.’
Ze gaat zitten aan de lange tafel tegenover haar man, haar ooit zo lieve man die haar vol trots had voorgesteld aan zijn familie. Ze wil een glas schuimwijn aannemen maar ziet dan zijn woedende ogen en zegt ‘Een fruitsapje alstublieft’. 

‘Tante Lies!’ De kleine Remy komt aangelopen. Hij is net drie jaar geworden en is gek van zijn tante Lies. Ze kon altijd goed met kinderen omgaan maar hij wou eerst carrière maken. Ze hebben nog tijd al weet ze niet of ze het nu nog wil. 
‘Dag kleine man! Is het hier fijn spelen?’ Ze vangt hem op in haar armen en draait hem in het rond.
Hij schatert het uit. Als ze hem neerzet loopt hij terug naar zijn mama. ‘En Lies nog geen nieuws van jullie kindfront?’ 
Ze schrikt van de directe vraag van haar schoonzus en begint te stamelen. En dan antwoordt hij, ‘Ha, een kind? Dat zie ik Lies nog niet doen hoor, ze slaagt er nu nog niet eens in het huishouden op orde te houden.’
Ze draait haar hoofd met een ruk naar hem om. Iedereen is muisstil. Ze neemt haar handtas en mompelt, ‘Je ziet maar hoe je thuis raakt.’ 

Deze keer voelt ze geen angst of verdriet maar woede. Ze stapt in de wagen en steekt de sleutel in het stopcontact. Voor haar verschijnt hij, die ooit zo liefdevolle man. Hij zwaait en ze hoort hem roepen ‘Allez, Lies dat was maar om te lachen, je moet het allemaal niet zo serieus nemen!’ Hij komt vlak voor de auto staan. Als ze nu vooruit rijdt, ligt hij onder de wagen en is het voorbij. Ze rijdt achteruit maar dan ziet ze hem lachen en wijzen naar haar. Ze zet hem in eerste versnelling en rijdt vooruit. Hij vliegt achteruit. Zij rijdt weg zonder ooit nog achterom te kijken.