Het licht is te fel, de muziek te luid. De glazen schuimwijn gingen net te vlot binnen. John heeft nood aan frisse lucht. Het is druk aan de ingang van de feestzaal. De laatkomers komen net aan en de vroege vogels staan hun tweede sigaret van de avond te roken. Hij gaat enkele meters van de ingang staan, weg van de rook en van het gebonk dat moet doorgaan voor muziek. Hij leunt tegen de muur en voelt de deugddoende koude aan zijn rug. 

‘Ah hier sè John, ga je al terug naar huis?’
‘Natuurlijk niet Jef, ik had enkel wat frisse lucht nodig, het is drukkend warm daarbinnen en luid!’ Jef lacht luid en geeft een vuistje tegen Johns schouder, een walm van verzuurde alcohol gemengd met sigarettenrook komt hem tegemoet, ‘En ook last van de drank waarschijnlijk? We hadden het deze namiddag al goed te pakken! Ik heb nog een goed dutje gedaan voor ik naar hier kwam.’ 
‘Valt wel mee hoor, ik had alleen nog iets moeten eten voordat ik naar hier kwam, het gaat zo wel beter.’ John gaat iets meer rechtop staan en probeert boven het lawaai van het feest uit te komen waardoor hij bijna roept, ‘Ik heb trouwens verder nagedacht over ons idee van deze namiddag en het één en ander uitgeschreven. Misschien kunnen we dit weekend eens samenkomen om er verder over te brainstormen?’
De verbaasde blik van Jef maakt John ongerust en hij gaat nog iets rechter staan. ‘Dat was toch maar om te lachen hé John. Marie laat me nooit een eigen zaak beginnen! En het is ook veel gedoe, laat ons eerlijk zijn. De kans is bovendien klein dat het een succes wordt.’

John snapt het niet. Deze namiddag was Jef toch razend enthousiast over het project? Na het werk waren ze nog iets gaan drinken. Jef was over zijn toeren, kwaad over de baas. Hij had iets moois proberen te maken van de standaard houten tafel en daar kon de chef niet mee lachen. Het was voor John het ideale moment om te vertellen over zijn eigen plannen. Hij wil een eigen bedrijf oprichten als schrijnwerker. Hij vertelde dolenthousiast over het soort meubilair dat hij wou maken, meubels met karakter, met unieke vormen, kasten op maat van het huis waarin ze terecht zouden komen. Jef was helemaal mee in het idee, hij zei letterlijk ‘Dat is ook mijn droom: zelf kunnen bepalen welke meubels ik maak. En dan moet ik niet meer luisteren naar een iemand anders, verdien ik geld voor mezelf.’ Ze praatten nog twee uur verder over het project, Jef had zelfs ter plekke een naam en slogan verzonnen: “Meubilux, mooie meubels die een leven lang meegaan.” John was in de wolken dat hij een partner gevonden had. Zijn droom zou echt realiteit worden.
En nu zegt hij dat een grapje was? 

‘Ik begrijp het niet Jef, jij wou toch ook je eigen baas zijn en zelf kiezen welke meubels je maakt?’ 
Hij lijkt John nu zelfs een beetje uit te lachen. ‘Dat gaat toch niet John, dat is allemaal leuk als fantasietje maar in de echte wereld is zoiets onmogelijk.’

John voelt het bloed naar zijn wangen stijgen, hij weet dat hij zijn wangen al rood waren van de alcohol maar voelt ze nu bijna branden van de warmte. Hij kan de woede in zijn stem amper bedwingen. ‘Ik ben nochtans overtuigd dat er een markt is voor dergelijk kwalitatief materiaal. Ik ben hier al verschillende maanden over aan het nadenken. En jij was deze namiddag helemaal mee. En nu geloof je er ineens niet meer in?’ Hij maakt vuisten van zijn handen en knijpt zo hard dat zijn knokkels wit worden.

Jef zet een stapje achteruit. ‘Ow, rustig John, vanmiddag was ik vermoedelijk iets te veel geïrriteerd door de baas en het klonk wel aantrekkelijk op een terras met een pintje bier. Maar ik kan toch onmogelijk een eigen bedrijf beginnen? Ik moet zorgen dat er eten op tafel komt.’ Jef zet nog twee stappen achteruit en John ziet dat hij letterlijk afstand neemt, ‘Maar laat dat je niet tegenhouden om door te gaan met je projectje.’

John ademt diep in, noemde hij het nu een “projectje”? Hij klemt zijn tanden op elkaar en mompelt, ’We zien elkaar maandag. Fijn weekend.’ 

5 jaar later

Eén keer per jaar denkt hij terug aan die avond dat hij licht beschonken razend kwaad was op zijn collega. Hij is nog altijd trots dat hij toen is weggegaan en de energie heeft gebruikt om zijn droom te realiseren. 2 maanden na dat gesprek was hij zelfstandige.

Hij kijkt uit zijn raam. De zon gaat net onder aan de horizon, de zee in. Hun buitenverblijf ligt vlak aan het water, het privéstrand loopt tot aan hun terras. Ze komen hier elk jaar naartoe om hun succes te vieren, John en zijn vrouw. Het is hun buitenverblijf in eigen land. Ze hebben er nog eentje aan de middellandse zee maar dat is voor langere verblijven. John had gelijk, er was een markt voor kwalitatief meubilair. Meubilux werkt ondertussen in 15 landen en heeft 15 000 personeelsleden. Jef heeft nog gesolliciteerd maar dat was geen succes. John heeft de afwijzingsbrief zelf handgeschreven en hem aangeraden zijn eigen “projectje” op te starten, zo kleinzerig is hij wel.