Waar haalt iemand inspiratie? Het is een vraag die ik mezelf al enkele maanden stel. Voor elke blog op maandag of experimentele woensdag, moet ik ergens inspiratie vinden. En dan heb ik het nog niet over de inspiratie voor kortverhalen of andere schrijfprojecten die lopende zijn. Waar kan ik die inspiratie halen en is er ergens een makkelijke manier om geïnspireerd te worden?

Als creatievelingen vertellen over wat hen geïnspireerd heeft, hebben ze altijd een heel mooi verhaal over iets wat ze meegemaakt hebben, of iemand die ze gekend hebben. Zo lijkt het wel iets magisch. Er verschijnt iets en ‘poef’ daar is de inspiratie. Wel ik kan je zeggen: bij mij verloopt het niet zo schilderachtig. Ik heb vaak het gevoel dat ik geen enkele inspiratie heb. Er moet iets geschreven worden en er komt niets… En toch iedere week verschijnt er een blog, één keer per maand een kortverhaal en ik schrijf momenteel zo’n 5000 woorden per week in andere schrijfprojecten. Ergens krijg ik dus wel inspiratie maar waar komt dat toch vandaan?

Er zijn zeldzame momenten dat je iets ziet gebeuren of iemand ziet en dat je direct een verhaal bedenkt, een geniaal idee krijgt. Wat ik zelf al heb ervaren: als je dat idee dan niet opschrijft, dan vergeet je het, ook al was geniaal. Dus opschrijven (of doormailen of sms-en naar jezelf) is de boodschap, maar dat terzijde. Die zeldzame momenten zijn wat hun naam zegt, zeldzaam. Dat betekent dat ik weinig dergelijke goddelijke inspiratie tot mij zie komen. 

Hoe kom ik dan toch tot ideeën? Ik weet dat ik in herhaling val maar het komt erop neer dat je gewoon begint. Ik ga zitten en schrijf. Vaak rommelwoorden en ineens verschijnt er hier en daar een goeie zin of ontstaat er een deel van een verhaal. En dat herschrijf ik dan minstens 3 keer waarna er uiteindelijk iets komt waarvan ik hoop dat het leesbaar is. 

Als er echt niets komt dan heb ik een spiekbriefje. Op mijn telefoon staat een notitiepagina waarin ik dingen noteer die ik onderweg tegenkom en die me leuk lijken. Het zijn ideeën waar ik 95% van de tijd niets mee kan maar af en toe is het moment daar om er toch iets uit te creëren. Vooral op die momenten dat er echt niets zinnigs uit mijn vingers komt. Dan neem ik een zin uit de notities en dan maak ik iets (ongetwijfeld iets helemaal anders dan oorspronkelijk gedacht maar wel iets).

Dus inderdaad inspiratie is een mythe. Als je lang genoeg woorden zet op een wit papier dan krijg je iets en soms is het de moeite om te lezen. Al die keren dat het niet de moeite is (en die zijn er vele malen meer), zie je niet. Daardoor lijkt inspiratie iets goddelijks maar het komt er dus op neer dat je gewoon lang genoeg moet proberen. Achteraf kan je dan uiteraard wel nog zeggen dat die éne toppersonage gebaseerd is op een hilarisch moment of op een uniek persoon uit je leven. Niemand die het nagaat, en iedereen is onder de indruk van je ingevingen. Zo ga ik het doen als ik ooit de Nobelprijs voor literatuur win 😉