Ze schrikt wakker uit een ondiepe slaap door een soort golfkarretje dat vlakbij passeert. Met de ogen wijd opengesperd staart Cindy naar de man op het voertuig die haar veel te vriendelijk toelacht en goeiemorgen roept. Ze forceert een glimlach waarna ze haar nek van links naar rechts beweegt. Het doet pijn, ze voelt zich geradbraakt. Na een blik op haar uurwerk zucht ze luidop. 6 uur, ze heeft amper 4 uur geslapen op een stoeltje dat daar duidelijk niet voor gemaakt is. Ze wil niet weten hoe ze eruit ziet. Haar ogen voelen gezwollen aan en dat zegt genoeg. Rondom haar komt er leven in de luchthaven. Ze weet nog niet of ze straks die vlucht 11 uur zal nemen. De nacht heeft geen raad gebracht.

Ze krabt aan haar kriebelende haar en merkt dat het witte lint er nog in gevlochten is. Misschien moet ze toch even een toilet opzoeken om zichzelf op te frissen en toonbaar te maken. Krakend staat ze op vanuit het stoeltje, rekt zich uit. Gelukkig is er op dit uur nog niemand in de toiletten, zelfs de poetsvrouwen zijn nog niet langs geweest. In de spiegel ziet ze een uitgeleefde vrouw met bloeddoorlopen ogen en haar dat allerlei kanten opschiet. Weer zucht ze. ‘En nu? Wat ga je nu doen met je leven?’ Ze zegt het luidop tegen haar spiegelbeeld, terwijl ze het weerbarstige witte lint uit het haar probeert te puzzelen. De kapster heeft haar werk goed gedaan. Ze had beloofd dat het minstens 36 uur stabiel zou blijven zitten en dat is gelukt.

Het duurt bijna een half uur om er iets van te maken. De vlecht is eruit en ze ziet er al iets beter uit met gekamd haar. Het water tegen haar gezicht heeft de zwelling van haar ogen iets minder gemaakt. Ze had haar tandenborstel in haar handtas moeten steken dan kon ze ook de vieze smaak uit haar mond krijgen. Maar ze zouden pas om 8 uur naar de luchthaven komen dus het was helemaal niet de bedoeling dat ze hier wakker zou worden.
Het wordt tijd dat ze een beslissing neemt. Ze gaat aan het raam zitten en staart naar het lege tarmac.

Rond half acht komen er meer mensen bij de gate zitten. Ze hoort gegiechel dichterbij komen. Twee stoelen verder gaan ze zitten, een jong koppeltje dat duidelijk stapelverliefd is. Ze wendt haar blik af en kijkt recht in de ogen van een oudere dame aan de andere kant. Die glimlacht haar vriendelijk toe. ‘De prille liefde hé.’ Ze knipoogt en Cindy trekt onverschillig haar schouders op terwijl ze voelt hoe haar ogen vochtig worden. De vrouw komt dichterbij. ‘Oei liefje, sorry ik wou je niet verdrietig maken.’ Ze geeft haar een pakje papieren zakdoekjes en het vriendelijke gebaar zet de sluizen helemaal open. 

Wanneer het snikken eindelijk is verminderd, zit de oude vrouw nog steeds vol empathie naast haar met een hand op haar bovenbeen. ‘Het spijt me mevrouw. Het was niet mijn bedoeling om zo te reageren.’ ‘Geen probleem, kind. We hebben allemaal al eens een moeilijk moment. Het kan opluchten om je verhaal te delen met een vreemde.’  Cindy denkt even na, haalt diep adem en vertelt dan zonder stoppen het hele verhaal. ‘En nu vraag ik me dus af of ik die huwelijksreis op mijn eentje moet ondernemen of net niet.’ Een diepe zucht ontsnapt de oude vrouw. ‘Tja meisje, dat is voldoende reden om in snikken uit te barsten.’

Ze blijven even in stilte naast elkaar zitten. ‘Dank u wel om te luisteren. Het verhaal vertellen heeft inderdaad opgelucht.’ Er kan zelfs een glimlach af. ‘Graag gedaan meisje, je hebt een moeilijke beslissing te nemen, waar ik je niet echt mee kan helpen. Mocht je het vliegtuig nemen, dan ga ik graag met jou in Bali een avondje uit eten, als jij daar zin in hebt natuurlijk. Nu laat ik je alleen, zodat je er nog eens goed over kan nadenken.’ Cindy lacht haar dankbaar toe. ‘Dankjewel.’

De vrouw loopt weg en Cindy voelt haar telefoon trillen. De nachtstand is gestopt om 8 uur en ondertussen is het 10 na. Ze kijkt automatisch naar het scherm en ziet dat er 50 berichtjes zijn. Ze scrolt er snel door en merkt dat vooral haar ouders, haar broer en haar beste vriendinnen zeer ongerust zijn. Van haar ex-verloofde geen woord. Het maakt haar woedend. Hij heeft haar tot in het diepste van haar ziel vernederd door haar voor het altaar te laten staan en heeft niet eens het fatsoen om haar uitleg te geven.

De berichtjes van haar familie laten haar geliefd voelen en ze bedenkt dat ze hun steun best kan gebruiken in de komende periode. Het wordt tijd om hen iets te laten weten. Terwijl ze een berichtje opmaakt voor haar familie, rolt een bal tegen haar voet. Ze kijkt omlaag en een guitig meisje van 3 komt aangewaggeld. Cindy glimlacht naar het meisje en neemt de bal op om hem aan haar te geven. ‘Op reis?’ Vraagt het meisje. Cindy glimlacht en reageert twijfelend ‘Misschien.’ Ze wil de bal teruggeven aan het meisje maar ze begint hard in haar handjes te klappen en springt op en neer ‘Reis is leuk!’ Dan neemt ze de bal terug en waggelt terug naar haar ouders.

Cindy staart naar haar telefoon. Ze wist het bericht en stuurt één bericht naar alle ongeruste mensen. Als ze bedenkt hoe al deze mensen naar haar zullen kijken in de komende twee weken en haar zullen omringen om voor haar te zorgen, dan weet ze dat het meisje gelijk heeft. Reizen is leuk.

3 uur later kijkt Cindy door het raam naar de wolken. Een stewardess haalt haar uit haar dagdroom. ‘Champagne, mevrouw Tielens?’ Even twijfelt ze maar dan lacht ze voluit ‘Het is nog steeds juffrouw D’Hondt maar graag.’ Ze neemt het glas aan en klinkt in de lucht naar de oude vrouw die twee stoelen verder zit en knipoogt. Al lachend nippen ze allebei van de heerlijke champagne.