De slaap komt niet. Hij heeft frisse lucht nodig. Buiten verlicht de volle maan de muisstille straat.  Tot hij de naderende voetstappen hoort, 2 paar voeten, ritmisch.
Op de hoek is ze daar, de muziek stopt. De angst in haar ogen is echt. Traag stapt ze achteruit en draait zich dan om. 
Hij fluistert: ‘Het spijt me. Ik kon niet slapen.’
Ze verdwijnt in de nacht.
Bij de nieuwe maan is ze terug. Een starende blik en dan zij die fluistert: ‘Ik kon ook niet slapen.’
Sinds die dag slapen ze samen niet.

Dit korte verhaal stuurde ik in voor de Georges Leroywedstrijd waarvoor verhalen maximaal 100 woorden mogen zijn. Ik zat niet in de top 5. De winnaars kunnen hier gelezen worden.