Het afgelopen jaar wilde ik meer leren over de ambacht van het schrijven en mijn vaardigheden hierrond verder ontwikkelen. Ik volgde een (tegenvallende) cursus over het schrijven van kortverhalen en las heel veel ‘craft’boeken. De laatste van die boeken vielen me wat tegen. En hoewel ze zeggen dat schrijven een vak is die je kan leren, vraag ik me stilletjes aan toch af of al die kennis geen negatief effect heeft.

Ik verklaar me nader. De meeste zogenaamde craftboeken hebben de bedoeling om het vak van schrijven te leren. Maar als je iets als schrijven wil aanleren dan moet je bijna altijd een soort handleiding maken van stappen die je moet zetten. Dat haalt de spontaniteit en creativiteit voor mij een beetje uit het schrijfproces. Bovendien zorgt alle informatie over structuur van een boek ervoor dat ik tijdens het schrijven daar nogal sterk op gefocust raak waardoor ik het verhaal uit het oog verlies. Ik ben dan aan het nadenken over het feit of alle momenten die er in het boek horen te zijn er wel inzitten en uiteindelijk vergeet ik het verhaal dat ik wou schrijven.

Als ik dan ook ga kijken naar wie al die craftboeken schrijft dan zijn het vaak mensen die zelf geen fictieboeken schrijven of toch geen goed verkopende fictieboeken. En dat doet dan wel de vraag rijzen: waarom zijn zij gespecialiseerd in “het vak”? Waarom zou ik hun advies volgen?

Het helpt misschien wel om op bepaalde momenten (bijvoorbeeld tijdens de revisie) aandacht te hebben voor sommige aspecten die in die boeken worden aangehaald maar ik heb beslist om vanaf nu gewoon te schrijven, zonder rekening te houden met al die adviezen. Ze zijn me te ingewikkeld.

Vanaf 2025 zal ik dan ook het aantal craftboeken dat ik lees ernstig reduceren. Op de woensdagen waar ik nu zo’n craftboek bespreek, zal ik in de toekomst gewoon een non-fictieboek bespreken. Dat kan ook een craftboek zijn maar dan alleen eentje die ik interessant vind en de moeite waard is. Terug naar het schrijven zonder al te veel kennis ;-).