Het ritmische geluid van haar voeten die neerkomen op het bladerdek doet haar deugd. Lopen is voor Fien een onverwachte ontspanning. Vroeger deed ze niet aan sport maar ze kan niet de hele dag thuis blijven. Johan houdt elke beweging in de gaten. Ze weet dat hij het doet uit bezorgdheid maar zijn blik maakt haar gek, nog gekker dan ze al is. Drie weken is ze ondertussen thuis van “de instelling”, het was een hel. En ja, ze zag overal kidnappingen die er geen waren maar om haar daarom zes maanden op te sluiten in die omgeving? Ze heeft het hem nog niet vergeven. 

In gedachten verzonken, struikelt ze over iets. Het lukt haar maar net om recht te blijven. Het boekje ligt tussen de afgevallen herfstbladeren. Voorzichtig raapt ze het op en wrijft de vuiligheid eraf. Het ziet er simpel uit: een harde kaft met geschilderde bloemen maar geen tekst. Ze veegt met haar mouw over de bank die vlakbij staat en gaat zitten. Ze opent het boekje voorzichtig en leest: 
“Ik ben Amalia, 16 jaar, help me. Deze man, Jerome, heeft me ontvoerd. Ik hoop dat iemand dit vindt en mij komt zoeken. Al weken houdt hij me gevangen. Sinds kort lopen we iedere dag een rondje in het bos waarna we te voet terugkeren naar de hel. Help me.”

Fien zucht en kijkt angstig om zich heen. Is het nu al herbegonnen? Na drie weken al. Ze hadden gezegd dat ze kon hervallen maar ze had echt niet gedacht dat het zo snel zou gaan. Johan mag dit niet te weten komen. Ze steekt het notitieboekje deels in haar joggingbroek en deels onder haar t-shirt. De terugtocht naar huis doet ze al wandelend. Pas als ze in het zicht komt, jogt ze terug tot aan de voordeur met haar armen stevig voor haar lijf.

Nog voor ze de sleutel heeft kunnen nemen, vliegt de deur open.
‘Je bent terug!’ 
Hij neemt haar vast en ze hoopt maar dat hij niets voelt.
‘Johan, ik zweet.’ Ze duwt hem van haar af. ‘Je doet precies of ik uren weg ben geweest.’
Hij haalt zijn schouders op: ‘Zo voelt het aan.’
Ze slaat hem speels op zijn schouder. ‘Doe niet onnozel, ik ga een douchke nemen.’
Haar hart klopt in haar keel terwijl ze de trap opstapt en ze zijn ogen in haar rug voelt. Ze legt het boekje onder haar leesboek in haar nachtkastje en gaat dan naar de badkamer om zich op te frissen.

Voor de vijfde keer ziet ze die nacht hoe laat het is. Drie uur vijftien. Wat als die Amalia effectief bestaat en hulp nodig heeft? Het was duidelijk een gejaagd handschrift, alles leek zeer snel opgeschreven. Misschien is het wel echt? Ze kan haar toch niet alleen laten?

In de therapie bleek dat haar probleem ontstaan is in haar jeugd. Op het moment dat Fien er niet in slaagde om haar kleine broer te redden van een ontvoerder. Niemand heeft het haar ooit echt verweten maar Fien voelde zich wel schuldig en zag dat anderen haar ook schuldig vonden. Dat verhaal is nooit verwerkt geraakt. Toen Johan over kinderen begon, zag ze ineens overal kinderen die ontvoerd werden ook al was dat niet het geval. Maar die situaties waren vooral misverstanden, ouders die hun wenende kinderen proberen te kalmeren, of kinderen die even uit het zicht van de ouders waren geweest. Nog nooit had ze zoiets concreets zoals dit boekje en nog nooit ging het om iemand ouder dan tien.

Misschien is deze Amalia wel echt ontvoerd? Voorzichtig staat ze op uit het bed, Johan rolt zich om maar slaapt dan verder. Ze neemt het boekje mee naar beneden en gaat aan de computer zitten. Ze tikt twee woorden in ‘Amalia’ en ‘verdwenen’. Er komen onmiddellijk vijfhonderd hits. Er is effectief een Amalia verdwenen. Het gaat om een zestienjarig meisje, ze is al zes maanden weg, ze hopen alleen haar lichaam nog terug te vinden. Fien hapt naar adem, dit is echt. Maar ze kan hier nog niets over zeggen, Johan zou haar nooit geloven. 

’S ochtends vertrekt Johan naar zijn werk. Fien zal vandaag de hele dag in het park zitten, daar waar ze het boekje heeft gevonden. Ze neemt een dik leesboek mee en zal doen alsof ze leest. Haar GSM is opgeladen. Dit meisje zal daar terug voorbijkomen en dan kan ze haar volgen en zorgen dat ze gered wordt uit de klauwen van haar ontvoerder.

Amper twee uur moet ze wachten. Een oude man passeert haar met zijn armen rond een jong uitgemergeld meisje. Ze kijkt naar de grond, het lijkt alsof ze haar hoofd niet durft opheffen. Hij ziet er zelfverzekerd uit. Ze volgt hen op voldoende afstand tot in de chique wijk van het dorp. Daar ziet ze hen naar een villa inlopen. Fien blijft kijken tot ze binnen zijn. Dan belt ze de politie, anoniem. Nu staat ze te kijken naar de zwaailichten die het huis omsingelen. Er is lawaai en geschreeuw en dan komt het meisje buiten, met de arm van een vrouwelijke politieagente om zich heen. Pas wanneer zowel het meisje als de ontvoerder vertrokken zijn met een politiewagen, keert Fien terug naar huis.

Wanneer Johan thuiskomt, staat de televisie aan op het nieuws. Ze tonen net hoe het meisje herenigd wordt met haar familie.
‘Ik heb dat gedaan.’ Ze kijkt hem trots aan.
‘Hoe bedoel je?’
‘Ik had haar hulpkreet gevonden en ben haar en haar ontvoerder gevolgd. Daarna heb ik de politie gebeld en die hebben haar gered.’
‘Och?’
Ze knikt heftig: ‘Ja, ja. In het park lag er een boekje en daarin had ze geschreven dat ze hulp nodig had en dus ben ik hen op gaan wachten. En toen ik wist waar hij haar vasthield heb ik de politie gebeld.’ Vol hoop kijkt ze Johan aan.
Hij glimlacht geruststellend. ‘Dat heb je goed gedaan dan Fien.’
Ze is opgelucht dat hij haar gelooft. Doodmoe valt ze in slaap in de zetel. 

Iets maakt haar wakker. Ze sluipt naar de keuken en ziet Johan staan met zijn gsm aan het aanrecht. Hij is aan het bellen. 
‘Ik weet het Suzie. Het is snel maar ze hadden gezegd dat het terug kon gebeuren.’
Is hij nu haar moeder aan het bellen? 
‘Ze was echt overtuigd dat zij dat meisje had teruggevonden. Dus ik denk dat we terug bij af zijn.’
Hij gelooft haar niet. Ze dacht echt dat ze hem geloofde.
‘Ik zal straks bellen met de instelling, hopelijk kan ze er snel terug terecht.’

Voorzichtig loopt ze weg van de keuken. Boven neemt ze haar koffer en pakt de nodige kleren in. Een kwartier later zit ze in een taxi onderweg naar de luchthaven waar ze een bestemming zal kiezen.