Ze mag hier niet komen. Dat was de afspraak: hij zorgde voor alles, voor het inkomen en het huis. Elke kamer mocht zij inrichten, alleen deze ruimte, zijn kantoor, waar hij nog werkt ondanks het feit dat ze het geld niet nodig hebben, was privé. En ze vond het niet erg. Uiteindelijk wil iedereen een eigen plekje. 

En dan vandaag, op zoek naar postzegels want ja wie verstuurt nog iets met de post? Zij dus, ieder jaar verstuurt ze kerstkaartjes en ze had twee postzegels tekort. Daarom is ze hier, op de verboden plek. Nu weet ze waarom het verboden is.

De foto’s liggen verspreid over zijn prachtige oude houten bureau. Met haar beide handen steunt ze op het blad, ze sluit haar ogen en ademt diep in en uit. Wanneer ze haar ogen opent, liggen de foto’s er nog altijd. Twee vrolijke kinderen staren haar aan. Het is de andere foto die de lucht uit haar longen sloeg. Augustijn met zijn arm rond een man, een mooie man die hem kust. Geen vriendschappelijke kus, een echte kus en de twee kinderen die lachend voor hen zitten. Het is een gezinsfoto. Een foto die Hannah zelf zou willen hebben, een foto die hen niet lukt. 

‘Oké loop nu niet te hard van stapel. Misschien is het van lang geleden.’ Ze fluistert de woorden in de hoop dat die haar geruststellen.
Het helpt niet. Op de foto’s is het haar van Augustijn geknipt, daarvoor was het lang. Amper twee maanden geleden kwam hij terug van de kapper met zijn nieuwe coupe. De foto’s zijn dus recent. 

Misschien is het een collega van zijn werk met zijn twee kinderen? Heeft hij gesproken over een collega, iemand waar hij onlangs bij langs geweest is? Eigenlijk praat hij niet over zijn werk en ze heeft er nooit naar gevraagd. Hij is veel weg van huis voor zijn werk. Ten minste dat is wat hij haar zegt en ze gelooft hem blindelings. Hij doet iets van vertegenwoordiging en werkt vooral alleen, gaat langs bij klanten in binnen- en buitenland. Soms is hij drie dagen weg, soms twee weken. Ze blijft staren naar de foto’s op zoek naar antwoorden. 

Kan ze hem confronteren wanneer hij morgen thuiskomt? Hoe kan ze uitleggen dat ze in zijn kantoor geweest is? Wat kan ze doen als hij haar buitenzet? Kan ze ergens naartoe? En wat weet ze eigenlijk? Ze heeft alleen een aantal foto’s van hem met een man en twee kinderen. Niet echt zo bijzonder maar toch, het klopt niet. Maar zet ze haar leven op het spel hiervoor?

Ze haalt haar laptop, sluit de deur van het kantoor en gaat zitten in de bruine lederen bureaustoel. Voor het eerst tikt ze de naam van haar man in het zoekscherm. Het eerste resultaat is bedroevend. Er is enkel dat éne muzieknummer dat hij als tiener opnam en een hit werd. Het zorgde ervoor dat hij er warmpjes inzat en inzit. Nog steeds komen de auteursrechten rijkelijk binnen. Hannah kan daardoor thuis blijven, wachtend op het gezin dat ze zouden stichten, het gezin dat er nog steeds niet is. Tot nu voelde dat allemaal goed.

Op sociale media vindt ze eerst ook niets, maar wanneer ze op zijn tweede naam zoekt dan vindt ze hem wel terug. Tegen haar heeft hij altijd volgehouden dat hij niet op sociale media zat. Maar hij is het duidelijk, foto’s en berichten van een heel ander leven. Een leven met een man en twee geadopteerde kinderen. De profielen zijn goed afgeschermd maar via mensen die geconnecteerd zijn, kan ze toch informatie terugvinden. Wanneer ze de naam van de andere man op de foto’s vindt, gaat ze naar hem op zoek. Hij blijkt een leerkracht lichamelijk opvoeding te zijn in een nabijgelegen stad. Heel hun adoptieproces heeft hij geblogd, een proces dat hij samen met zijn grote liefde doormaakte en dat leidde tot een gelukkig gezinnetje met twee meisjes. Ze zijn getrouwd, een jaar nadat ze gingen samenwonen. Met haar wilde hij niet trouwen want dat papier was toch niet nodig? De meisjes zijn bij hen gaan wonen toen hij voor vier weken naar het buitenland moest, twee jaar geleden. Ondertussen probeert zij zwanger te worden, al vijf jaar lang. Hij droomde van zijn eigen kinderen, het was zijn levensdoel zei hij. Zijn naam doorgeven aan een nageslacht. 

Hannah voelt zich misselijk. Net op tijd haalt ze de wc en haar hele ontbijt verdwijnt in de pot. Ze spoelt haar mond met water aan de lavabo, kijkt in de spiegel naar haar opgezwollen ogen. Zonder dat ze zich er bewust van was, heeft ze al de hele ochtend gehuild en dat is zichtbaar. Ze gooit tevergeefs wat water in haar gezicht. 

Om vier uur ’s morgens is ze wakker na amper een uurtje slaap. Blijven liggen had geen zin meer. Uitgeput is ze opgestaan en heeft zich klaargemaakt. Opnieuw moet ze zich buigen over de wc-pot. Gisteren had ze ongesteld moeten worden. Er ligt nog één test in de badkamer. Het resultaat maakt haar beslissing eenvoudig.

Wanneer Augustijn de voordeur opent, merkt hij onmiddellijk dat er iets veranderd is. 
Hij roept twijfelend haar naam: ‘Hannah?’
Er komt geen reactie. In de grote hal op het ronde tafeltje liggen de foto’s mooi verspreid. Het duurt even voordat Augustijn zich realiseert dat deze foto’s hier niet horen. Naast de foto’s ziet hij de twee streepjes. Zijn hart maakt een sprongetje. Eindelijk zal hij zijn genen doorgeven, een kindje van zichzelf. De vreugde die in hem opborrelt, verdwijnt wanneer hij de sleutel van de voordeur ziet liggen op een snel geschreven briefje. Luidop leest hij de woorden: ‘Wij zullen het samen redden.’