Schrijven is moeilijk want je moet elk woord zelf verzinnen. Maar niet elk woord is even moeilijk. Sommige scènes/delen vind ik persoonlijk extra moeilijk om te schrijven.

Beschrijvingen

Het witte-kamersyndroom heb ik dit al horen noemen. En eigenlijk gaat dit erom dat je je personage iets laat meemaken of een gesprek laat hebben maar zo goed als niets beschrijft over de locatie waar de actie plaatsvindt. Het personage gaat dan een ruimte binnen en spreekt daar tegen iemand en de lezer heeft geen idee over de omgeving waarbinnen dat gesprek gebeurt. En dat geldt ook voor landschappen of steden waar een personage door wandelt. Ik vind dat dus moeilijk. Volgens mij zijn er twee redenen waarom dit voor mij lastig is. 

Eerst en vooral ben ik niet zo opmerkzaam als ik ergens kom of zie ik andere dingen dan andere mensen. Ik kan in een stad bijvoorbeeld heel erg onder de indruk zijn van een speciale boom en het grote monument missen. En als je daar dus niet op let, dan kan je dat ook niet echt beschrijven…

Daarnaast zijn zo’n beschrijvingen vaak de stukken die ik zelf oversla als ik aan het lezen ben. Wanneer ik een verhaal aan het lezen ben waar ik helemaal inzit, dan wil ik weten wat er gaat gebeuren, niet welke kleur de muren heeft of welke bloemen er in de wei staan. En daarom maak ik daar zelf ook niet graag veel woorden aan vuil…

Als resultaat van dit witte-kamersyndroom ben ik eerder een ‘onderschrijver’, iemand die bij een tweede versie vooral woorden moet toevoegen in plaats van schrappen.

Agressie- en seksscènes

Een ander soort zaken die ik moeilijk vind om te schrijven zijn scènes waarin mensen zeer agressief zijn en seksscènes. De redenen zijn gelijkaardig. De vraag die voor mij in beide scènes centraal staat, is: hoever kan of moet je gaan?

Hoeveel bloed mag er vloeien in agressieve scènes? Is het genoeg dat de eerste vuist gelanceerd wordt waarna het bebloede slachtoffer in een ziekenhuisbed ligt? Of moet je de neus horen kraken wanneer de vuist het gezicht raakt?

Hoeveel detail moet er geschreven worden in een seksscène? Is het voldoende dat het licht uitgaat waarna ze uit liggen te blazen in elkaars armen? Of moet elk lichaamsdeel in beeld komen wanneer het gebruikt wordt?

Mijn oplossing tot nog toe is dat ik geen dergelijke scènes schrijf… Misschien dat ik in mijn vijftiende boek wel eens een poging waag.