Zoals aangekondigd in de blog rond reisverhalen wilde ik graag een (non-fictie) reisverhaal uitproberen. Deze week dus geen gewoon kortverhaal maar een blik op een deel van onze reis naar Baskenland van afgelopen juni. 14 dagen waren we onderweg. We reden – op het gemak – van België naar Baskenland, bezochten enkele plekken in Spanje en keerden dan terug naar België. Op de terugreis passeerden we de Périgord. Het was dus niet echt een weekendje, het viel wel toevallig in het weekend. Bovendien startte het weekend in het prachtige stadje Tarbes, wat helemaal niet in de Périgord ligt. Dus ja niet echt een weekendje Périgord maar het klonk wel goed als titel.

Tarbes

Tarbes is een klein stadje van zo’n 44.000 inwoners. Het is een stad in het verre zuiden (Hautes-Pyrénées) van Frankrijk. Vermoedelijk zegt het jou niets maar het ligt op 30 kilometer van Lourdes. Zegt dat je wel iets?

In Tarbes sliepen we in een bed & breakfast vlak bij het centrum van de stad. We hadden aan de eigenaar laten weten dat we rond 16 uur ter plaatse zouden zijn. Bij aankomst, om kwart voor vier, kwam er niemand de deur open doen na onze druk op de bel. Omdat de natuur riep, konden we niet blijven staan aan de voordeur en dus gingen we een café binnen (zo gaat dat, drinken om de blaas te ledigen en dan zit ze terug vol, het is een vicieuze cirkel!). We hadden “geluk”. Tegen dat de behoefte was gedaan hadden we nog geen ober gezien waardoor we zonder bestelling het pand weer konden verlaten. Beetje walk of shame toch wel. 

Bij terugkeer aan de bed & breakfast stond de mijnheer al voor de deur te wachten (het was ondertussen vijf na vier). De kamer was schandalig groot. Er was een inkomhal met een longue chaise, een grote badkamer met bad én douche en twee aparte lavabo’s, een grote slaapkamer met een tafeltje om aan te eten en twee grote ramen die op een gigantisch terras uitkwamen. Net zoals de meeste van onze verblijven, bleven we hier ook maar één nachtje en qua grootte was dit dus erg overdreven. Na de rondleiding (yep voor deze kamer was er een rondleiding) zijn we naar het park van Tarbes gegaan. 

Jardin Massey (zo heet het park) is niet zomaar een park. Ooit was het privébezit van en het is ontworpen door Placide Massey. Die naam doet natuurlijk onmiddellijk een belletje rinkelen. Niet? Hij was vanaf 1819 verantwoordelijk voor de moestuin in Versailles. Na zijn dood heeft hij al zijn bezittingen, inclusief het park, aan de stad Tarbes geschonken. In het park is ook een museum en een treintje maar wij waren maar enkele uren ter plaatse en hebben geen van beide uitgeprobeerd. Het park is zeker de moeite om te doen. Je kan er rustig rondlopen en genieten van een paar indrukwekkende bomen. Er zijn ook veel beestjes, waarvan de pauwen – uiteraard – het opvallendst waren. Twee trokken expliciet de aandacht, eentje omwille van zijn opvallende witte kleur en eentje omdat hij vocht met zijn eigen weerspiegeling in het treintje (dat niet actief was maar gewoon geparkeerd stond). Dieren, altijd interssant op reis. 

Hoewel er in het stadje ’s avonds nog wat festiviteiten gepland waren, zijn we na een simpel etentje (met een veel te grote overheerlijke brownie als dessert) onmiddellijk teruggekeerd naar de riante kamer. Het weer weigerde mee te werken en zorgde – niet voor het eerst die reis – voor het nodige vocht dat uit de lucht neerviel. Ook in Tarbes, maar hebben wij niet bezocht: de stoeterij van Tarbes, blijkbaar heel indrukwekkend en iets waar Tarbes om bekend is. De stoeterij heeft – surprise – paarden, een museum en in juli en augustus is er in het weekend een ‘spectacle’. (Wees gewaarschuwd in Frankrijk zijn dingen vaak snel een spectacle.)

Bed & breakfast

Wij zijn geen fans van bed & breakfast-omgevingen. Een professioneel groot onpersoonlijk hotel is meer ons ding. Maar in die regio was zo’n hotel moeilijk te vinden dus belandden we er in het zuiden van Frankrijk verschillende keren. Er is altijd wel iets met een bed & breakfast: een gastheer of – vrouw die zijn of haar leven wil vertellen, een ontbijttafel waar je samen met vreemde mensen aan zit met potten confituur waar iedereen aan gezeten heeft, geen wifi, enzovoort.

In Tarbes konden we ontbijt krijgen op de kamer maar dan moesten we een uur opgeven. Om dat uur werd dat aan de deur gezet waarna we het konden nemen en in de kamer opeten. Op zich viel het nog wel mee maar je kan geen half uur wachten om dat ontbijt van op de gang binnen te pakken. En dan staat die mens daar te praten met een andere gast terwijl het haar in je tanden hangt want je bent nog niet gedoucht… Gelukkig was het een goed ontbijt, al helemaal voor die prijs (6,5 euro pp): een heel grote croissant, een stuk stokbrood, een yoghurt, een glas fruitsap en gelei.

 Het heeft ons alvast genoeg energie gegeven voor de rit naar de echte Périgord. 

Tussenstops

Wat ik opvallend vond op de rit vanuit Tarbes waren de vele dode vossen langs de kant van de weg. De vossen in de Périgord hebben duidelijk enkele verkeerslessen nodig of lichtjes zodat ze zichtbaar zijn voor het verkeer.

De eerste stopplaats was Auch (uitgesproken als ‘Oosj’). In dit dorp kan je via een trap naar het centrum waar de grote kathedraal staat (spoiler alert: ieder dorp in Frankrijk lijkt een kathedraal te hebben). De trap heeft 370 treden, dus dat was de sport van die dag. We waren rond 11 uur in het stadje, de mis was bezig in de kathedraal dus we konden er niet binnen. Alle terrasjes werden klaargemaakt voor het middagmaal en het zag er echt gezellig uit. De zon kwam langzaam piepen hoewel het nog vooral bewolkt was in Auch.

In Agen, jawel voor de kenners: de vertrekplaats van de 13de étappe van de afgelopen tour de France, stopten we een tweede keer. Dit stadje leek supergezellig met leuke winkelstraatjes. Helaas was het op zondag wel heel erg kalm. Alles was dicht, gelukkig konden we terecht in een caféétje voor een drankje en plaspauze (yep vicieuze cirkel). Het toilet was een vreemde ervaring. Je kwam in een grote ruimte met een deur links waarachter een boiler stond. En ik weet dat van die boiler omdat ik daar het toilet dacht te vinden en dus de deur opendeed (ik was niet alleen met die gedachte bleek achteraf). Helemaal achteraan in de grote ruimte vond ik uiteindelijk het toilet, zonder wc-bril zoals het hoort. In Frankrijk ben je al blij dat er wc-papier is en er water komt als je op de knop drukt. 

Voordat we doorreden naar de eindbestemming van die dag stopten we in de late namiddag nog aan een kasteeltje, Chateau de Bridoire. De voortuin van dat kasteel is een enorm grasplein dat vol staat met allerlei klassieke en minder klassieke spelletjes. Ik kon ze niet in detail bekijken maar het zag er wel tof uit, met dingen zoals boogschieten, kegelen, ringwerpen en puzzels. Ook in het kasteel zelf is er een hele zaal met oude spelletjes voor kinderen. Dus als je in de buurt bent dan kan je je voor 14,50 euro (volwassenen)  ongetwijfeld een paar uur gezellig bezig houden. 

Het kasteel zelf is lang verwaarloosd geweest. En dat zie je er nog wel aan. We moeten eerlijk zijn, er is nog heel wat renovatiewerk nodig. Wel leuk is dat alles vrij toegankelijk was. Uiteraard vragen ze om de dingen niet aan te raken en dat doe je dan ook niet. Maar het geeft een fijne sfeer dat je een soort vrijheid krijgt. Je voelt je minder gecontroleerd dan in veel andere kastelen. O ja er waren ook een pony en een paar konijnen in de stal.

Périgueux

Onze volgende slaapplaats werd Périgueux. Deze stad ligt in Dordogne en heeft ongeveer 30.000 inwoners. De plek is behoorlijk onbekend, ook bij Fransen (en misschien moeten we dat zo houden?). Het is een heel klein stadje maar wel supergezellig. Een oude binnenstad vol kleine steegjes, heel veel toffe terrasjes die wel goed vol zaten. We hebben er een heerlijke tapas gegeten (yep een week in Spaans Baskenland geweest en in Frankrijk ons eerste tapasschotel gegeten). We dachten dat als aperitiefje te zien maar de grootte van het bord zorgde ervoor dat het een volledig avondmaal werd. Een lekker ijsje was het perfecte einde van de dag voordat we terug in een bed & breakfast (zonder wifi ondanks de aankondiging dat die er wel was) de nacht zouden doorbrengen.