De voordeur slaat dicht. Hij is weg, eindelijk kan ze de lakens van zich afgooien en opstaan. Ze is al twee uur wakker. Ze doet er alles aan om niet met hem te moeten praten tijdens het ontbijt of beter gezegd, om niet naar hem te moeten luisteren. Zelf zegt ze niet meer veel. Drieëntwintig jaar geleden zijn ze getrouwd en sindsdien zijn de gesprekken elk jaar iets minder interessant geworden. Tegenwoordig praat hij vooral. Zij doet alsof ze luistert.

Ze moet zich haasten want straks komt Brian. Het is de laatste dag dat ze het hem kan vertellen. Vrijdag is het al zover. Hij zal het wel verwachten en toch is ze een beetje zenuwachtig. Met haar blote voeten stapt ze van de roze badkamer op het donkerbruine tapijt in de gang. Sinds ze beslist heeft, ervaart ze hun huis helemaal anders. De roze kleur van de badkamer hebben ze samen vlak na hun huwelijk gekozen. Ze had net ontdekt dat ze zwanger was. Eigenlijk wilde ze blauw, dat was toen in de mode. Uiteindelijk gaf ze Marc gelijk die vond dat ze niet altijd de mode moesten volgen. Dus werd het oudroze. In het tapijt en het daarbij horende bruine behang had ze geen stem meer. Het was een verrassing. Ineens stond er een schilder-behanger voor de deur die de hele bovenverdieping in dezelfde vieze kleur dompelde.

Zoals elke ochtend schrikt ze wanneer ze een blik werpt in Brians vroegere kamer. Hij is amper vier maanden weg en nog steeds verwacht ze zijn tienerposters en het te kleine bed te zien. Linda had willen wachten met het leegmaken van die kamer. Marc vond het echter tijd voor ‘hun’ langverwachte sportruimte. Ze heeft nooit gesport. Hij ook niet, tot nu. Af en toe zit hij op de hometrainer die er staat. Ze zucht en loopt naar beneden. Deze ochtend storen het grijze behang en de bruine stoelen, de bruine lederen zetel en de eiken houten tafel haar meer dan anders. Ze staart naar het prachtige schilderij boven de schouw. Het is het enige van kleur in dit huis. Nog altijd is ze trots op de aankoop, ook al is het ondertussen vijftien jaar geleden dat ze het kocht. Het heeft haar heel wat moeite gekost haar echtgenoot ervan te overtuigen om het op te laten hangen. Uiteindelijk is het haar gelukt.

***

Van zodra hij op zijn werk aankomt, opent Marc op zijn computer de immobiliën-website. Geduldig wacht hij op de foto die langzaam verschijnt. Tegelijk krullen zijn lippen zich in een glimlach. Linda zal niet weten wat haar overkomt. Hij heeft het zelf al vijf keer bekeken en is bijna zeker. Nog een laatste keer wil hij alles controleren voor dat hij bij de notaris langsgaat. De advertentie is in het Frans en hoewel zijn Frans niet slecht is, begrijpt hij drie woorden niet.

Zonder nadenken belt hij Brian.
‘Hey, dag pa.’
‘Dag Brian, jongen, ik heb je hulp nodig. Ik ben hier iets aan het uitzoeken maar het is in het Frans, kan jij me uitleggen wat deze woorden betekenen?’
‘Je hebt geluk, ik heb net pauze, over welke woorden gaat het?’
‘Hier staat “buanderie”?’
‘Buanderie? Dat lijkt me een soort bijkeuken of een wasruimte. Daar zetten mensen vaak een wasmachine.’
‘Dat is logisch. En “marquise”? Wat zou dat willen zeggen?’
‘Volgens mij is dat zonnewering?’
‘En dan staat hier nog iets raars, “Indemnité d’immobilisation”, enig idee wat dat betekent?’
‘Zeg pa, ga je in het onroerend goed?’
‘Neen, neen, ik was hier gewoon iets aan het lezen. Ken je die term? Indemnité?’
‘Dat wil zeggen dat je een soort voorschot, een aanbetaling betaalt.’
‘Ah dan is het duidelijk, bedankt zoon.’ 

Marc breekt het gesprek af zodat Brian de kans niet krijgt om te reageren. Hij belt zijn notaris om de afspraak te bevestigen. Die heeft alle informatie over het Franse kasteel verzameld en het kan vrijdag getekend worden. Die grijns krijgt hij de hele dag niet meer van zijn gezicht.

***

‘Hallo?’ Brian klinkt onzeker wanneer hij via de achterdeur de keuken binnenstapt.
Linda ontwaakt uit haar overpeinzingen en loopt naar de keuken. ‘Dag schat, kopje koffie?’
Hij knikt. ‘Dat zou smaken.’
Ze zet het koffiezetapparaat aan en neemt twee kopjes uit de kast. Eén van de kopjes laat ze bijna vallen. Ze kan amper voorkomen dat het op de grond valt. Met een klap komt het op het aanrecht neer.
‘Alles goed ma?’
Ze kijkt hem aan en krijgt onmiddellijk tranen in haar ogen.
‘Oei ma, wat is er aan de hand?’ 
Bezorgd neemt hij haar bij de arm en helpt haar in een van keukenstoelen.
Door haar tranen heen probeert ze geruststellend te klinken. ‘Het is niets, sorry. Ik ben gewoon een beetje emotioneel omdat ik iets moet vertellen.’
Hij gaat tegenover haar zitten en neemt voorzichtig haar handen vast. Zijn helderblauwe ogen kijken haar bezorgd aan. ‘Ben je ziek?’
‘Nee, nee.’ Ze schudt heftig haar hoofd. ‘Het gaat over je vader.’
‘Is hij ziek?’
Weer schudt ze haar hoofd, ‘Neen, neen. Wacht, ik vertel het niet goed.’ 

Ze kijkt hem recht aan. ‘Je vader en ik. We zijn al lang niet meer gelukkig. Sinds jij het huis uit bent, is er niets meer dat me hier houdt. Ik heb een appartement gehuurd en straks krijg ik de sleutel. Vrijdag verhuis ik.’
Brian laat haar hand los, hij opent zijn mond en sluit hem dan weer. Het lduurt lang totdat hij eindelijk de stilte doorbreekt. ‘Ik begrijp het niet. En wat zegt pa hiervan?’
‘Pa weet het nog niet.’
‘Hoezo weet pa het nog niet?’ De bezorgde toon verandert in kwaadheid.
‘Er was geen goed moment om het hem te zeggen. Hij zal ook wel weten dat dit huwelijk ten dode is opgeschreven.’
‘Je gaat het hem toch wel zeggen? Je kan niet zomaar vertrekken? Dat kan je niet doen!’ Hij is overeind gekomen en loopt ijsberend door de keuken.

Linda schrikt van zijn reactie. ‘Ja, ja, natuurlijk, voor ik wegga. Ik zal het hem vertellen. Ik ga vanmiddag met Rita de sleutel ophalen. Sorry Brian ik dacht echt dat je dit wel zou verwacht hebben.’
Hij kijkt haar teleurgesteld aan. ‘Neen dit had ik niet verwacht. Ik moet dit even verwerken. Tot later, ma.’ 
Hij laat de deur van de keuken achter zich dichtslaan. Linda schiet omhoog in haar stoel, de tranen springen in haar ogen.

***

‘Goeiemorgen Luc, klaar voor deze prachtige dag?’
Zijn collega kijkt Marc vreemd aan. ‘Dag Marc. Zo vrolijk op het einde van de week? Dat zijn we niet gewend van jou. Ben je ok?’
‘Ja hoor, alles is perfect.’ Hij gaat dichter bij Luc staan en fluistert, ’Ik heb een verrassing voor mijn vrouw en deze middag wordt het definitief.’
‘En wat mag die verrassing dan wel zijn?’

Marc blijft fluisteren hoewel er niemand anders in het kantoor is. ‘Ik heb een oud kasteeltje gekocht in het zuiden van Frankrijk. Het is altijd onze droom geweest zo’n gebouw te kopen en er samen in te werken. Omdat Brian het huis uit is, is eindelijk het ideale moment aangebroken.’
‘Dat is inderdaad een grote verrassing. Ik zou dat thuis niet moeten proberen. Mijn vrouw wil zelfs mee beslissen welke kleur mijn koersfiets heeft. Als ik een kasteel zou kopen, dan zouden daar heel wat discussies aan vooraf gaan.’
Marc lacht. ‘Oh Linda zal dit geweldig vinden, ik weet goed wat ze wil!’

***

Brians reactie blijft lang in Linda’s hoofd rondspoken. Ze had niet verwacht dat hij verrast zou zijn en al helemaal niet dat hij kwaad zou worden.
‘Awel mevrouw de dromer! Klaar om het appartement in het echt te zien?’
Linda schrikt op uit haar gedachten en kijkt recht in het enthousiaste gezicht van haar beste en enige vriendin. 
Rita houdt de sleutels voor haar gezicht. ’Kom, tijd om het huwelijksjuk van je af te schudden!’
Ze is net wat ze nodig heeft. Giechelend als twee bakvissen stappen ze het lichtrijke appartement binnen.
‘En hoe ga je het laten schilderen?’
Vragend kijkt Linda naar Rita.
‘Die grijze muren van de vorige eigenaar zijn niet echt sexy te noemen.’
Linda knikt, het klopt, eindelijk kan ze zelf beslissen welk kleur de muren krijgen. ‘Welke kleur zou jij kiezen?’
Rita haalt haar schouders op. ‘Het is jouw appartement. Welke kleur hebben je meubels?’
‘Wit. Dat leek me het simpelst en dat past overal bij.’
‘Hmm.’ 
‘Dat klinkt alsof je het er niet mee eens bent.’
Rita neemt Linda vast. ‘Ik heb het al gezegd, het is jouw appartement. Ik herinner me alleen je kot dertig jaar geleden en dat was vol met kleur dus ik dacht dat je dat nu ook wel weer zou willen, na al die jaren bruin en grijs’ 
Haar knipoog geeft Linda kracht.
‘Je hebt gelijk. Ik laat dit appartement een plek vol kleur worden!’

***

De notaris heeft gewoontegetrouw de details van de verkoopakte voorgelezen.
Marc knikt. ‘Waar moet ik tekenen?’
‘U bent wel heel enthousiast! Graag elke pagina paraferen en op de laatste pagina uw volledige handtekening zetten. En daarna zullen we de schenkingsakte ondertekenen. Zo komt het kasteel op naam van uw vrouw.’ 
Hij reikt hem het document aan.
Marc parafeert de pagina’s. ‘Mijn vrouw zal hier echt heel blij mee zijn. We zijn inmiddels bijna vijfentwintig jaar getrouwd en het huwelijk heeft mijn verwachtingen overtroffen. Ik kan haar eindelijk mijn dankbaarheid tonen met dit  droomkasteel.’
’Dit is inderdaad een zeer mooi cadeau.’ 
De notaris knikt en gaat professioneel verder met de schenkingsakte.

***

Linda staart naar de open koffer op het bed. De laatste keer gebruikte ze hem voor hun jaarlijkse reis naar Spanje. Toen vulde ze hem met zomerjurken, een bikini en shortjes. Maar wat neem je mee voor de rest van je leven? Ze kan moeilijk haar volledige klerenkast in die koffer proppen. Haar oog valt op haar bruidsjurk. Die hangt al sinds haar huwelijksdag in de kast. Ondanks de afgelopen jaren was die dag de mooiste van haar leven. Ze vraagt zich af waar ze haar geluk is kwijtgeraakt. Ze waren erg jong en ze dacht echt dat ze samen hun toekomst vorm zouden geven. Misschien had ze in het begin meer ruzie moeten maken zodat hij was gaan luisterren. Ze durfde niet, ze wilde hem niet wegjagen en daardoor heeft ze zichzelf weggejaagd. Ze laat de jurk in de kast hangen. Willekeurig haalt ze kleren uit de kast en duwt ze in de koffer. Wanneer hij vol is en dichtgeritst, zucht ze opgelucht. De kamer voelt direct vreemd aan.

In de gang loopt ze voorbij een foto die kort na de geboorte van Brian is gemaakt. Marc heeft hem in zijn armen en hij kijkt verliefd naar haar. Indertijd dacht ze dat ze na drie maanden terug aan het werk zou zijn. Haar ogen stralen. Die eerste weken met Brian vond ze geweldig. Ze neemt de foto van de muur en stopt hem in haar jaszak.

***

Twee uur later staat Marc buiten met beide aktes in zijn tas. Hij kan niet wachten om Linda’s gezicht te zien.
‘Hallo?’
‘Hey, dag Brian. Je zal nooit raden wat ik heb gedaan! Ik heb een supergrote verrassing voor je moeder. Je moet vanavond zeker langskomen om het met ons te vieren!’ 
Het blijft stil aan de andere kant van de lijn. 
‘Brian?’
‘Euh, ja ik ben er nog. Misschien is het goed om te wachten met die verrassing.’
‘Waarom zou ik dat doen? Het is niet gewoon een bos bloemen hoor Brian, het is overweldigend fantastisch!’
‘Ja ja, dat snap ik. Ik denk alleen, misschien is mama er niet klaar voor. Het is zo onverwacht. Wacht anders met je verrassing tot ik er ben.’
Marc twijfelt, hij wilde Linda het cadeau geven en het pas daarna met Brian vieren. Zou het leuker zijn samen?  
‘Oké, ik zal zien hoe het loopt. Als het lukt dan wacht ik tot jij er bent.’
Brians zucht klinkt opgelucht. ‘Ok, ik kom langs na mijn werk rond zes uur.’
‘Goed! Tot dan!’

***

Linda hoort de deur in de keuken opengaan en staat op. Marc komt binnen en is direct vergeten dat hij op Brian zou wachten. 
‘Je zal niet geloven wat ik gedaan heb!’ 
Hij haalt de aktes uit zijn jaszak. 
‘We wilden altijd al een huis in het zuiden van Frankrijk. En het is zover, ik heb een fantastische plek gevonden, we kunnen samen het kasteeltje renoveren.’ 
Hij geeft haar de aktes en toont de foto’s. ‘Het is helemaal geregeld, het gebouw staat op jouw naam. Dus nu hebben we alles wat we altijd gewild hebben!’ 
Hij kijkt Linda vol verwachting met grote ogen aan.
Die staart hem aan. ‘Dit was niet onze droom Marc.’
‘Hoe bedoel je? Je wilde toch altijd een kasteeltje in het zuiden van Frankrijk?’ 
‘Neen Marc, jij wilde dat en ik heb het nooit tegengesproken.’ 

Ze loopt naar haar koffer die klaarstaat bij de deur. Pas op dat moment ziet hij die staan. 
’Oh gaan we op reis?’
Linda draait zich om. ‘Ik ga weg Marc. Na het vertrek van Brian, wil ik mijn leven terug. De scheidingspapieren zullen je bezorgd worden.’ 
Ze opent de deur naar de hal.
Marc loopt achter haar aan, hij grijpt haar arm en wil haar tegenhouden. Linda wil doorlopen en rukt aan haar arm. 
‘Laat me los Marc!’
Hij schrikt van haar luide stem en laat haar arm los. Linda trok echter nog steeds waardoor ze achteruit vliegt, struikelt en met haar hoofd op de hoek van de marmeren trap valt. Ineens is het muisstil in het huis. Marc staart naar zijn vrouw, ze beweegt niet meer, haar ogen staan wijdopen, er ligt bloed op de trap. 

De achterdeur gaat open. ‘Pa, Ma? Ik ben er! Waar zijn jullie?’

Context

Dit verhaal schreef ik in het kader van de cursus kortverhalen schrijven. Het werd een paar keer nagelezen door de cursusbegeleider en dat maakte het zeker beter. Zoals eerder vermeld (zie mijn blog hierover) leerde ik vooral over hoe schrijf je een verhaal en was er minder focus op de specificiteit van kortverhalen. Maar ik heb er toch weer een verhaal uitgehaald.