Ik kijk er echt naar uit. Drie volle dagen weg, het meidenweekend ligt al vijf maanden vast. Uitkijken naar vakantie is bijna even fijn als ze beleven. Maanden geleden heeft Lara tickets voor het concert gekocht. Het heeft niet veel moeite gekost om me te overtuigen. Midden in de winter een weekendje naar Barcelona om één van de topartiesten van het moment te zien? Graag! De koffer is al goed gevuld hoewel we letterlijk maar drie dagen daar zullen zijn, waarvan één avond al volledig gevuld met het concert. Maar je kan nooit genoeg kleren mee hebben.

Ik sluit de koffer, ‘Voilà ik ben er klaar voor.’ Net op dat moment rinkelt de telefoon, waarschijnlijk Lara die nog een paar zaken wil afspreken. Zij is meestal helemaal voorbereid en dan vooral op het ergste, voor elke kwaal heeft ze wel een medicament mee.
Ik neem de GSM zonder nadenken op en zeg vrolijk ‘Hallo met Paulien!’
‘Dag Paulien.’
De stem van Lucie herken ik uit de duizend en dat is niet goed. Als de baas je belt op de avond voor je vakantie ingaat, dan is er iets goed mis. Dan mag je niet opnemen. Ik vloek binnensmonds. ‘Oh, hoi Lucie, ik had iemand anders verwacht.’
‘Ja sorry dat ik je stoor maar Julien heeft zich ziek gemeld. Ik heb je nodig op zaterdag.’
‘Maar ik heb verlof, ik heb dat maanden geleden al vastgelegd.’
Lucie zucht, ‘Ja, dat weet ik, maar het is niet anders, je moet zaterdag komen. En je mag je verlof van morgen, vrijdag, wel houden hoor. Ik heb je alleen op zaterdag nodig.’

Ik ben verbijsterd en weet even niet wat zeggen waardoor het lang stil blijft aan beide kanten van de lijn.
‘Paulien?’
‘Euh, ja, kijk ik zou wel willen komen zaterdag maar dat zal niet gaan. Ik heb verlof genomen voor een operatie. Maar omdat ik er geen gedoe rond wou, heb ik verlof genomen. En zaterdag zal ik echt nog niet in staat zijn om rond te lopen.’
‘Oei, hopelijk niets ergs?’
‘Neen, neen, een kleine ingreep, maar de dokter heeft gezegd dat ik absoluut niet mag bewegen gedurende twee dagen want dan zou het helemaal mis kunnen gaan.’
‘Oh neen, dat mag je niet laten gebeuren. Je had daar toch geen verlof voor moeten nemen. Heel veel beterschap en maak je geen zorgen, we lossen het hier wel op.’

Ik hang op en voel aan mijn bloedrode wangen. Ik heb nog nooit zo gelogen. Maar ik wilde echt Lara niet teleurstellen door het langverwachte weekend niet te laten doorgaan. Nu moet ik er wel voor zorgen dat ik na het weekend een goed verhaal heb. Hopelijk weet Lara een operatie die je kan plannen en waarbij je na twee dagen helemaal hersteld bent. Ze werkt tenslotte in een ziekenhuis.

De bel van de voordeur doet me letterlijk opspringen. Ik open voorzichtig de deur en daar staat Lara, ze ziet er nog net zo uit als toen we in het tweede leerjaar zaten. Ze heeft zelfs weer twee staartjes in haar haar. ‘Ben je er klaar voor?’
Ik knik opgewonden, ‘Ja hoor, kom laten we snel vertrekken.’ Ik kijk wantrouwig om ons heen terwijl ik de voordeur sluit.
‘Waarom doe je zo vreemd?’
‘Ik leg het je straks wel uit. Maar nu moeten we gewoon zo snel mogelijk vertrekken. Kom het is al zeven uur.’ Ik kijk naar haar bijna angstige blik dus zet ik mijn mooiste glimlach op, ‘Op reis!’
Ze lacht terug ‘Op reis!’ En we stappen beide in de wagen die ons naar betere oorden zal brengen. 

Het is een lange rit maar Lara stond erop om ’s nachts te rijden. Ze heeft misschien wel gelijk, morgen kunnen we heel de dag uitslapen en het optreden is pas zaterdagavond. 
Vrijdagmiddag om half één komen we aan in Barcelona. We hebben elk om beurt twee uur gereden dus we zijn geradbraakt. Wanneer ik haar vertelde over mijn leugen op het werk, heeft ze minutenlang gelachen. En toen ik vroeg of zij me iets kon helpen bedenken, lachte ze nog harder. Blijkbaar heeft een poetsvrouw geen zicht op de verschillende medische procedure.

Het vakantiehuis ziet eruit zoals op de foto’s. Het is niet groot maar de kleine gezellige tuin nodigt al uit voor een aperitief. Bij ons is het rond deze tijd van het jaar nog koud en regenachtig. Terwijl het hier al meer dan 20 graden is. Daarom is het eerste dat we doen wanneer we uitstappen, de truien uitgooien.
Ik hoor in de verte mijn naam roepen op het moment dat we de koffers naar de voordeur brengen. Ik schud mijn hoofd, want niemand kent me hier, vermoeidheid doet rare dingen met een mens.
Het huis ontdekken zal voor morgen zijn, we gaan allebei liggen in een strandzetel, sluiten onze ogen en blijven daar zo liggen tot de avond valt.

Op zaterdag slapen we uit zodat we klaar zijn voor het optreden. Het begint om acht uur maar we willen zeker niet te laat zijn dus staan we om zeven uur al in de rij. Yep in de rij, verbaasd kijk ik naar de honderden mensen die hier op dit uur al staan te wachten.
Ineens schrik ik en ik spring achter Lara.
Ze kijkt verrast om zich heen ‘Wat doe jij nu?’
’Ssst, hou je stil. Daar staat een collega van mij, die mag me hier echt niet zien.’
Op de meest opvallende manier kijkt Lara rond, ‘Waar? Wie is het?’
Ik sla tegen haar arm, ‘Hou je nu toch stil! Daar, die man met zijn witte krullen en dat petje op, dat is Wout. Hij mag me echt niet zien want dan weet Lucie het ook.’
We volgen in stilte de rij en ik verberg me zoveel mogelijk achter Lara. Eindelijk komen we de zaal binnen. Het is verbluffend. De optredens van deze band zijn altijd een beetje magie. Het hele concertgebouw is versierd met de meest fantastische wezens. Lara en ik staan met open mond rond te kijken.

En dan hoor ik ineens, ‘Paulien? Paulien! Ik dacht al dat ik je gisteren gezien had! Wat doe jij hier?’ Wout met zijn krullen komt met een stralende glimlach op me af en geeft me een kus op de wang.
Ik zet een glimlach op maar ga dood vanbinnen, ‘Oh, dag Wout, wat doe jij hier?’
‘Ik ben echt een superfan van deze band! Als ik kan, dan ga ik er naar toe. Zo tof dat jij ook fan bent!’
Verschrikt schud ik mijn hoofd. ‘Neen, neen, Lara is de fan.’ ik wijs naar Lara maar kan haar vreemde blik niet helemaal plaatsen. ‘Ik hoor ze ook wel graag, maar het was vooral Lara’s initiatief. Ze wilde heel graag komen en ik heb dus lang geleden al beloofd dat ik meekwam. Maar ik vind ze dus ook wel leuk.’ Ik zucht en voel hoe mijn wangen bloedrood geworden zijn.
‘Dat moet wel als je helemaal tot hier gekomen bent. Dan heb je ook verlof genomen?’
Ik adem diep in, ‘Luister Wout, ik heb inderdaad verlof genomen, maanden geleden al want Lara wou deze groep echt zien en ik wou erbij zijn voor haar. Maar nu belde Lucie donderdagavond dat ze wou dat ik ging werken vandaag. Dus ik heb gelogen. Je mag hier dus niets over zeggen op het werk.’
Nu verschijnt er een vreemd gemeen lachje op zijn gezicht dat tegelijk ook schattig is. ‘Hmm, dus ik moet liegen?’
‘Alsjeblieft, het is niet eens echt liegen, je moet gewoon niet zeggen dat je me hier gezien hebt.’ Ik haat de smekende toon van mijn stem.
Hij lacht, ‘Oké, maar op één voorwaarde, wij gaan samen op een date. Eén date, en als je het niet leuk vindt dan geen probleem maar je moet het een eerlijke kans geven.’

Een date? Ik kijk recht in zijn ogen en zie dat hij echt wacht op een antwoord, hij bijt op zijn lip, zijn blauwe ogen vallen me voor het eerst op. 
Lara geeft me een duw en sist tussen haar tanden. ‘Ga je hem nog antwoorden?’
‘Euhm, dus één date en dan zwijg je hierover op het werk?’ 
Hij knikt.
‘Oké, dat doen we.’
Zijn oprechte lach, doet haar helemaal warm krijgen vanbinnen, ‘Je hebt dit weekend net 100 keer beter gemaakt! Ik laat je nog weten waar en wanneer! Geniet van het concert!’

Ze vindt het bijna spijtig dat hij naar de andere kant van de zaal gaat terwijl Lara haar naar hun plek trekt.