Hij heeft de voordeur net gesloten wanneer de bel gaat. Maria zal zeker iets vergeten zijn? Bijna elke keer als ze naar de supermarkt gaat, vergeet ze iets, ofwel het boodschappenlijstje, ofwel haar portefeuille ofwel haar sleutels, het is echt een warhoofd.
Hoofdschuddend opent Eddie de voordeur, ‘Wat ben je nu weer vergeten?’ Hij schrikt. Voor de deur staat een vrouw maar het is niet de zijne. Deze vrouw heeft lang blond haar en bloedrode lippen, geen grijs haar en een bril. Ze draagt laarzen tot net boven haar knie en haar rok bedekt amper het achterwerk. Hoewel ze duidelijk al boven de 50 jaar is, heeft ze een topje aan dat Eddie alleen nog maar bij twintigers heeft gezien. Haar buik is bloot en het shirtje komt net over haar borsten. 

Met haar blauw-grijze ogen kijkt ze hem ondeugend aan, ‘Ik ben niets vergeten hoor.’ Ze lacht haar sneeuwwitte tanden bloot en knipoogt.
Eddie lacht ongemakkelijk, ‘Oh sorry, ik dacht dat je mijn vrouw was,’ hij wijst idioot naar de lege straat, ‘die is net vertrokken.’
‘Oh, is dat zo?’ En de vrouw kijkt onschuldig rond. ‘Dat heb ik precies gemist. In elk geval, sorry dat ik stoor mijnheer, ik ben Claudia, de nieuwe buurvrouw.’ Ze wijst naar het huis rechts van het zijne, ‘En er zou een kast verplaatst moeten worden maar ik ben alleen dus ik ben op zoek naar een sterke man.’ Ze heft haar armen op alsof ze een bodybuilder is, haar topje gaat nog iets naar omhoog.
Eddie kijkt naar overal behalve naar haar.
‘Zou u me kunnen helpen bij het verplaatsen?’
‘Oh natuurlijk.’ Hij springt een beetje op, ‘Momentje, momentje, ik doe even mijn schoenen aan.’

Het huis van de buurvrouw ziet er helemaal anders uit dan zijn eigen huis. Alles is er wit en voelt een beetje steriel. Bij hen is alles donkerbruin en gezellig.
‘Deze kast zou naar de andere kant van de muur moeten.’ Ze wijst naar een, uiteraard witte, barkast. 
Hij heft de kast een beetje op en is opgelucht. Het is niet dat hij geen spieren heeft maar hij heeft wel zijn leeftijd en is nooit de sterkste van het pak geweest. De kast blijkt heel erg licht te zijn. Vermoedelijk had de buurvrouw dit zelfs zelf kunnen verhuizen. ‘Zo, hier wou je ze toch, hé?’ Hij zet de kast neer op de gevraagde plek.
‘Oh, mijnheer, dankuwel!’, ze springt op en neer, waardoor het topje amper nog bedekt wat het zou moeten bedekken.
Eddie kijkt naar zijn voeten, ‘Laat dat mijnheer maar vallen, ik ben Eddie.’ Hij steekt zijn hand uit en voelt zich toch een beetje trots op het feit dat hij de kast in zijn eentje op zijn plek gekregen heeft.
Ze neemt de hand voorzichtig van met haar beide handen en wrijft erover. ‘Amai zo’n sterke handen.’
Het duurt net te lang en het begint een beetje ongemakkelijk te worden. Eddie trekt zijn handen voorzichtig terug. ‘Dan laat ik je maar hé.’ En hij vertrekt richting de voordeur.

‘Oh wacht. Mijnheer Eddie! Zou ik u nog iets mogen vragen?’
Eddie draait zich terug om naar de vrouw en twijfelend zegt, ‘Euhm, ik denk het wel?’ 
‘Ik heb hier nog twee schilderijtjes die moeten opgehangen worden maar ik durf geen gat maken met een boor. Dus als jij dat zou kunnen doen?’ Vanuit het niets haalt ze een boormachine te voorschijn en duwt het in zijn handen.
Eddie zucht, ‘En waar wil je ze?’
10 minuten laten hangen de beide landschappen in de gang, op een plek waar niemand ze volgens Eddie zal zien, maar klant is koning.
‘Nu moet ik er echt vandoor.’ Hij loopt bijna naar de voordeur. 
Maar zij is ook snel, hij opent de deur, ze houdt zijn arm vast en geeft hem dan onverwacht een dikke knuffel. ‘Heel veel dank Eddie, je hebt me echt gered.’
Op dat moment hoort hij de wagen van zijn vrouw passeren. Hij laat de buurvrouw los en struikelt bijna over zijn voeten wanneer hij bij haar wegloopt.
‘Daaag, Eddie. Als ik iets voor jou kan doen, kom dan zeker langs hé?’

Hij loopt naar de achterkant van zijn huis zodat hij zijn vrouw kan helpen met de boodschappen. De auto staat er echter al verlaten en leeggemaakt bij. Hij opent de achterdeur en botst bijna tegen zijn vrouw die hem staat op te wachten.
‘Ah schat, hoe was het in de winkel? Heb je alles gevonden?’
‘Laat dat schat maar achterwege. Wat doe jij bij die halfnaakte vrouw?’
Eddie lacht, ‘Halfnaakt? Dat is de nieuwe buurvrouw, Claudia, ze had even hulp nodig om een kast te verplaatsen.’
‘Ha! Een kast verplaatsen, het zal wel. En mijnheer heeft uiteraard niet gezien dat haar borsten bijna in zijn ogen zaten?’
‘Allez Maria, je overdrijft, Claudia was gewoon dankbaar dat ik haar geholpen heb met die kast en met het ophangen van de schilderijtjes.’
‘Oh, zo je hebt niet alleen de kast verplaatst maar ook haar huis nog ingericht? Let maar op met die vrouw. Die was duidelijk op zoek naar meer dan hulp!’
‘Maak je maar geen zorgen, Maria, je weet toch dat jij de enige bent.’ Hij knipoogt en geeft haar een speelse kus.
Ze aanvaardt de kus maar blijft nog wat grommelen, ‘Jaja, wacht maar, ze zal het hier niet bij laten.’

Twee dagen later scheert Eddie de hagen met zijn elektrische snoeischaar. Het weer is schitterend, de zon schijnt en hij voelt zich in zijn nopjes. Wanneer hij met de tweede haag bezig is, hoort hij iemand roepen boven het geluid van zijn snoeischaar.
‘Mijnheer Eddie, mijnheer Eddie!’
Hij zet de snoeischaar af en kijkt achterom. Hij schrikt, wankelt en grijpt net op tijd de bovenkant van zijn trapladder terug vast.
‘Oh mijnheer Eddie, pas toch op, ik wou je niet doen schrikken.’ Buurvrouw Claudia staat onderaan zijn ladder en houdt zijn benen vast.
‘Euh, dag Claudia, het is oké hoor, ik had alleen niet verwacht je hier te zien.’ Ze blijft zijn benen vasthouden, ‘Je mag me los laten hoor.’
Ze draagt een fris zomerjurkje dat straks om haar lijf zit en haar vrouwelijke vormen nogal benadrukt. Best dat Maria binnen druk bezig is. 

Klungelig stapt Eddie van zijn ladder. Hij valt net niet wanneer hij de grond raakt. ‘Zo wat kan ik voor je doen?’
Ze lacht haar tanden achter haar rode lippen weer bloot, ‘Oh Eddie, ik hoorde je hier bezig met dat zaagding’, waarbij ze wijst naar zijn snoeischaar, ‘en ik vroeg me af of je twee takken van mijn boom zou kunnen zagen. Die takken hangen me al weken in de weg dus het zou me super veel plezier doen als jij dat zou kunnen oplossen.’
Beeldt hij het zich nu in of boog ze net een beetje vooruit zodat hij in haar jurk kon kijken? Eddie schudt zijn hoofd, komaan, ze zijn toch geen twintig meer hé. ‘Dat is geen probleem, zal ik dat snel even komen doen?’ Hij hoopt vooral terug te zijn voordat Maria iets doorheeft.
‘Oh dat is zo lief!’ Ze geeft hem een kus op zijn wang en Eddie loopt roodaangelopen achter haar aan.

‘Hier is de boom.’ Er staat een grote boom in het midden van haar tuin waarvan er inderdaad twee takken vervelend uitsteken. Hij stapt op zijn ladder en gaat onmiddellijk aan de slag. Hij staat met zijn rug naar Claudia en is blij dat ze geen conversatie probeert te maken. 

Het waren geen al te grote takken dus na enkele minuten is de klus al geklaard. Opgelucht dat hij Maria nog niet heeft gehoord, stapt hij van zijn ladder, draait zich om en valt alweer bijna over zijn eigen voeten. Voor hem ligt Claudia te zonnen in een ligzetel, poedelnaakt. Daarnet had ze toch duidelijk nog iets aan. Eddie trekt grote ogen en probeert zo snel mogelijk zijn ladder samen te plooien maar maakt daarbij zoveel lawaai dat Claudia haar ogen opent.
‘Oh Eddie, ben je klaar?’ Ze gaat op haar zij liggen en kijkt hem ondeugend aan.
‘Ja, ja, het was niet veel werk, ik ga ervandoor.’ Hij wacht haar antwoord niet af en loopt letterlijk naar huis.

‘Ah daar ben je! Ik dacht dat jij de haag ging scheren?’ Maria staat hem op te wachten in de tuin met een plateau met twee tassen dampende koffies en een stukje taart.
Hij fluistert, ‘Oh lieve Maria, je had gelijk, de buurvrouw, die Claudia, die lag daar just in een zetel, ze had eerst een kleedje aan en dan ineens …’ Hij doet teken ter hoogte van zijn borst. ‘Niets meer!’
Haar schaterlach doet hem warm krijgen. ‘Domme domme man, natuurlijk had ik gelijk! Hoelang ken je me nu al? Kom we gaan een koffietje drinken.’

Eddie sluipt Maria achterna en fluistert, ‘je mag me nooit meer alleen laten met die vrouw.’