’10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1! Gelukkig nieuwjaar!’ Ze popt de fles champagne, de kurk vliegt tegen het plafond en maakt een klein deukje. Ze lacht hysterisch ‘Whaa! Het nieuwe jaar begint met een gaatje!’ Ze lacht haar tanden bloot en vult de vier glazen die op de eettafel staan.
Haar vader kijkt haar met open mond aan, zijn ogen zijn donker.
Het gezicht van haar moeder is betraand, ze staart naar haar met uitgelopen mascara. 
Haar zus lijkt geschokt, trekt haar ogen groot open en schudt continu haar hoofd.

Wanneer de vier glazen gevuld zijn, kijkt ze hen zelfvoldaan aan, ‘Zo!’ Ze neemt één van de vier glazen, en heft het op om te toasten, ‘Op het nieuwe leven in dit nieuwe jaar!’

Een half uur eerder

Ze neemt het laatste hapje chocolademousse. Haar hoofd voelt licht door de alcohol. Net een beetje teveel gedronken maar dat is niet erg, die losse tong komt haar nog van pas. Ze probeert te glimlachen maar merkt dat ze eerder een grijns vormt, ‘Dus ik heb nog een nieuwtje!’
Haar zus reageert door met haar ogen te draaien in de richting van hun moeder. Haar domme vader merkt het niet op en is enthousiast, ‘Oh dat is leuk zo vlak voor het nieuwe jaar! Wat is het?’
‘Ja, wat is het zussie?’ Haar neerbuigend toontje snijdt als een mes.
‘Niets speciaals hoor, zoals jullie weten haalt mijn baas me al maanden het bloed van onder de nagels?’ Ze knikken alledrie automatisch, ‘Wel, gisteren was de druppel, ik heb het hem eens goed gezegd!’ Ze lacht haar tanden bloot.

Haar moeders mond valt open ‘Heb je dat gedurfd? En wat zei hij?’
Ze haalt haar schouders op, ‘Hij heeft me ontslaan.’
Haar vader verslikt zich in zijn koffie, ‘Ontslaan? Maar dat kan toch niet? Wat ga je dan doen?’
‘Daar zal ik volgend jaar eens over nadenken.’ Ze staat recht en ruimt de lege kommetjes af. Ze hebben er precies allemaal van genoten. Ieder jaar wordt zij aangeduid als verantwoordelijke voor het eindejaarsmenu. Ze heeft er genoeg van, dit was het laatste jaar. ‘Ik had wel nog een interessante dag gisteren na mijn ontslag.’
‘Ha, dat zal wel!’ 
Ze kijk haar zus recht aan, ‘Ja, en jij was er een deel van.’
Even glijdt er een angst over haar gezicht maar ze herstelt zich snel, ‘Dat zal wel, als het interessant was, kan het bijna niet anders dan dat ik er deel van uitmaakte.’ De glimlach op haar gezicht is niet overtuigend.
‘Je spreekt in raadsels, zeg het toch gewoon.’ Haar moeder heeft er genoeg van en zucht op haar typische manier. Zo’n zucht die van diep komt en waarmee ze duidelijk wil maken dat voor haar er genoeg aandacht is gegaan naar een ander.
‘Direct mammie ik zal alles vertellen want jij maakte mijn dag gisteren ook nog interessant.’
Ze krijgt een lichte blos maar houdt zich van de domme, ‘Hoezo?’

‘Dit pappie,’ ze kijkt haar vader aan, ‘ga jij ook zeer boeiend vinden.’ In haar ooghoek ziet ze hoe haar moeder nog meer kleur krijgt. ‘Na mijn ontslag had ik dus geen zin om direct naar huis te komen en ben ik nog ergens een koffietje gaan drinken.’
Ze draait zich naar haar zus, ‘Jij zal het wel kennen dat kleine koffiehuis “Mini” heet het.’
Ze geniet even van de blik van haar zus en draait zich dan terug naar haar vader, ‘Het is echt piepklein maar je zit er toch gezellig afgeschermd van andere bezoekers. Iedereen heeft zijn eigen cocon en je ziet dus niet wie er nog allemaal zit. Het enige nadeel is dat het qua geluid niet zo privacyveilig is, je hoort echt alles wat je buren zeggen.’ Ze negeert het happen naar lucht van haar moeder. ‘En weet je wie er ook in dat koffiehuis zat?’
Haar vader schudt zijn hoofd.
Met een groots gebaar wijst ze haar zus en moeder aan ‘Deze twee hartsvriendinnen hier! En je zou denken, “En dan? zij mogen toch samen een koffie gaan drinken?” Zeker zij mogen dat, dat was ook niet het interessante deel. Ik heb daar namelijk iets bijgeleerd. Wist je pappie, dat deze mevrouw, ‘ en ze wijst haar zus aan, ‘niet minder dan 40 000 euro schulden heeft verzameld in het afgelopen jaar zodat ze enkele reizen kon maken?’

Hij reageert net zoals ze had verwacht, met een ruk draait hij zijn hoofd naar zijn zus, zijn ogen zo groot als schotels, ‘Dat meen je niet! Ik heb je altijd zo zorgvuldig met geld leren omgaan en dan ga jij schulden maken om op reis te kunnen gaan? Zo heb ik je toch niet opgevoed! Ik ga ervan uit dat je in het nieuw jaar direct werk maakt van schuldafbouw en enkele jaren niet op reis gaat!’
‘Maar pappie, zo erg is dat toch niet, ik betaal dat allemaal af en ik heb zoveel leerrijke ervaringen opgedaan, dat is toch ook belangrijk?’ De woedende blik van haar zus staart haar aan.
‘Maak je niet ongerust hoor pappie, zussie is haar schulden al aan het afbetalen.’ En even ziet ze een vleugje hoop in de ogen van haar zus, ‘Ze zat namelijk in dat koffiehuis met mammie om geld te ontvangen.’
Nu gaat zijn blik vragend naar zijn vrouw. ‘Geld ontvangen?’
Zij knikt, ‘Ja hoor, maar niet zomaar hé mammie? In ruil voor dat geld moest er wel gepresteerd worden.’
Zijn ogen verzachten en ze weet wat hij denkt, dat het goed is dat ze moet werken voor haar geld.
’Het was eigenlijk eerder niet presteren. Zussie moest gewoon zwijgen, zwijgen over de geheime minnaar van mammie. En in ruil daarvoor kreeg ze geld. Deze keer ging het om 500 euro dus aan dat tempo zullen die schulden snel verdwenen zijn.’

Haar vader probeert iets te zeggen maar de woorden blijven steken in zijn keel. Haar moeder en zus kijken met afgrijzen en tranen in de ogen van haar naar haar vader en terug. De doodse stilte aan tafel doet haar denken aan het einde van het jaar. ‘Oh ja, ze gaan aftellen, ik neem vlug de fles champagne!’ Met de champagne in de hand kijkt ze naar het aftellen op tv, klaar om te vieren.