Alle hoofden draaien zich om, toch die van de mama’s en ja, ook van de éne homoseksuele papa. Zijn gespierde bovenarmen doen het krappe t-shirt net niet scheuren. De short omspant zijn gespierde bovenbenen. Hij lijkt te zweven over de speelplaats, recht naar het zonet gevallen jongetje. Even lijkt het muisstil op de speelplaats. Het jongetje staat terug recht met de hulp van de engel. Een lach doorbreekt op zijn betraande gezicht. Het nieuwe wezen lacht zijn tandpastawitte tanden bloot en geeft de jongen een klopje op zijn schouders. 

Er ontsnapt een collectieve zucht aan de schoolpoort.
‘Wie is dat?’ vraagt Ria, terwijl ze amper haar speeksel binnen kan houden.
‘Zou dat de nieuwe directeur zijn? In short?’ Tine, de mama van Olivia, twijfelt tussen afkeuring en verlangen. Zij verwacht van een directeur dat die in pak aan de school verschijnt. Maar zelfs zij kan niet ontkennen dat die afgetrainde man iets in haar wakker maakt.
‘We leven niet meer in de middeleeuwen hé Tine, een directeur moet echt niet meer in een kostuum rondlopen. Die mag alles ook wat vrijer laten hangen.’ Ria is duidelijk overtuigd van de kwaliteiten van de man.
‘Mmm mmm, die mag mij wel eens op zijn kantoor roepen.’ De opmerking van Wim, één van de papa’s van Louis, doet de hele groep schaterlachen. 

De schoolpoort is erger dan een wespennest. En de eerste schooldag is het meest risicovol. Want dan is alles nog mogelijk. Iedereen begint met een schone lei maar één verkeerd woord en de rest van het schooljaar negeert de groep ouders die je iedere dag ziet jou met volle overtuiging. Er is altijd ééntje het slachtoffer. Vorig jaar was het Lieselot overkomen. Ze had geklaagd over de kosten van de schoolreis en wist niet dat de man van Chloe alles had georganiseerd. Door die éne opmerking was ze buiten de groep gezet. Pas tegen de kerstvakantie en dankzij het vertrek van Chloé (haar man kreeg een nieuwe job aangeboden in een andere stad en zowel Chloé als hun dochtertje verhuisden mee), kreeg ze af en toe een antwoord op een vraag. Dit jaar zou het niet zo verlopen. Ze hield haar mond, dan kon ze ook niets verkeerd zeggen.

‘En Lieselot, vind jij het geen lekker ding?’ Ria wil bevestiging van haar eigen oordeel maar Lieselot blijft voorzichtig.
‘Ja, ja, hij ziet er niet slecht uit. Het is nog afwachten of hij de school ook goed zal kunnen leiden. Na het debacle van vorig jaar, zal het niet makkelijk worden voor hem.’
‘Je hebt gelijk Lieselot, de verpakking mag er dan uitzien als een snoepje. Ik zal hem pas een applaus geven als het niveau van de school tegen het eind van het jaar iets hoger ligt.’ Wim is meestal de enige die normaal doet tegen Lieselot. Hij trekt zich niets aan van het geroddel van de moeders, hij is erger gewoon. 

‘Hij komt naar hier, hij komt naar hier!’ Tine staat net niet te trappelen van ongeduld. Ze heeft er nog nooit zo kinderlijk nerveus uitgezien. Meestal is ze zo koel als een kikker en vol zelfvertrouwen. De korte broek doet precies toch meer dan ze deed uitschijnen.
‘Dag mama’s en papa’s, ik ben Jef, de nieuwe directeur.’
‘Dag directeur Jef.’ Klinkt het in koor, ze klinken als een kleuterklas.
Hij lacht. ‘We zullen elkaar zeker nog zien in het komende schooljaar maar ik wil alvast laten weten dat ik steeds bereid ben tot een gesprek. Spreek me aan als jullie vragen of bezorgdheden hebben over jullie zoontjes of dochtertjes.’

Tine neemt zoals gewoonlijk het woord. ‘Dat is vriendelijk directeur Jef. Ik ben Tine, de mama van Olivia. Ze volgt balletles en kan heel goed rekenen.’
‘Oh dat is fijn. En wat is Olivia’s mooiste karaktereigenschap?’
Tine wordt voor het eerst sinds Lieselot haar kent bloedrood. Tine is de vrouw van de prestaties en van de talenten, niet van de fijne karaktereigenschappen. Ze stamelt ‘Euh, euhm, ze kan heel lief zijn voor haar vriendjes?’ De bel onderbreekt Tine en zowel zij als directeur Jef lijken opgelucht dat hij andere verplichtingen heeft.
‘Ik moet gaan. Fijne kennismaking en ik kijk ernaar om al die talentvolle kinderen te leren kennen.’ Wanneer hij zich omdraait knipoogt hij naar Lieselot. 

Bij Tine is het schaamrood overgegaan in woedend rood. Ze stoot haar buurvrouw Wendy aan en zegt net luid genoeg ‘Hmm, die nieuwe directeur lijkt het wel te hebben voor rondere vormen.’ 

Lieselot zwaait naar Tibau. Hij loopt hand in hand met zijn beste vriend Louis richting zijn nieuwe klas bij juf Juliette. Ze kijkt trots naar de manier waarop hij voor zijn vriendje zorgt. Voor ze weggaat, stoot ze Tine aan en knipoogt. ‘Tja Tine, de meeste mannen hebben liever een echte vrouw hé. Oké mensen, ik moet ervandoor, sommige mensen moeten nog werken vandaag. Misschien tot straks!’ Ze gunt hen geen blik meer waardig en ziet daardoor niet dat Tine nog roder wordt dan ze al was. 
Achter haar hoort ze Wim mompelen ‘Oei is het al zo laat? Ik moet er ook vandoor. Tot straks dames!’ En hij komt haar achterna gelopen. Enkele seconden later lopen ze naast elkaar. ‘Dat was scherp!’
‘Ik kon het niet laten. Misschien dat ik er straks spijt van heb.’
‘Neen hoor, daar moet je geen spijt van hebben. Ze verdient het.’

Om kwart voor vier komt Lieselot als laatste aan bij de schoolpoort. De gesprekken vallen stil wanneer ze bij hen gaat staan. ‘Goeiemiddag dames. Dag Wim.’ 
Hij is opnieuw de enige die reageert: ‘Dag Lieselot, benieuwd hoe de jongens het gedaan hebben op hun eerste dag!’ 
Ze knikt en wacht dan geduldig in stilte tot de bel gaat. Tibau komt vrolijk aangelopen. Hij begint direct te praten alsof hij de meest interessante dag ooit had. 
Als de grotere kinderen de speelplaats op komen, komt ook directeur Jef terug naar buiten. Hij groet de kinderen alsof hij ze al jaren kent en Lieselot glimlacht naar hem. Hij komt terug naar de schoolpoort gewandeld en groet iedereen. 
‘De eerste schooldag was een succes, dames,’ hij kijkt recht in de ogen van Wim en herstelt zich direct ‘en heer. Alle kinderen hebben zich goed gedragen!’
Tine ziet haar kans schoon ‘Onze kinderen zijn heel goed opgevoed, die gedragen zich altijd. De meeste toch.’ Ze kijkt scheef naar Lieselot die haar blik negeert.
Ria probeert de aandacht van directeur Jef te trekken ‘En hebben de leerkrachten zich ook gedragen want als er zo’n nieuwe sterke man opduikt dan kan het moeilijk zijn.’
Hij lacht, ‘Dat was geen enkele probleem, ik ben hier zeer goed ontvangen.’ Dan draait hij zich naar Lieselot. ‘Wat denk je, gaan wij frieten eten vanavond?’ 
De monden naast haar vallen open. Ze kijkt naar Tibau. ‘Wat denk je vriend? Zin in frietjes?’ Zijn hoofd valt bijna van zijn hoofd door het geknikt. Lieselot glimlacht. ‘Oké, we doen frieten. Tot straks broer.’
‘Top, Tot straks! Dames,’ hij brengt zijn hand naar zijn hoofd en groet hen met een denkbeeldige hoed. Lieselot vertrekt met een grote glimlach op haar gezicht terwijl het gemompel achter haar alleen maar groter wordt. Ze vraagt zich af wie de eerste zal zijn om haar hielen te likken omdat ze iets nodig hebben van de nieuwe directeur en ze kijkt er al naar uit!