Info Boek

Titel: 1000 JAAR VREUGDE EN VERDRIET
Ondertitel: Memoires
Auteur: AI WEIWEI _{Vertalers: Koos Mebius en Gertie Mulder}
Verschijningsdatum: 28 oktober 2021
Uitgeverij: Lebowski Publishers
464 pagina’s

Waarover gaat het?

Ai Weiwei vertelt de geschiedenis van China, zijn moederland. Hij doet dit door het levensverhaal van zijn vader en van zichzelf te delen. Het is een persoonlijk verhaal waarin confrontatie met de machthebbers vaak centraal staat.

Interessantste weetje (citaat)

“De beweging van de Vierde Mei had democratie, vrijheid, onafhankelijkheid en gelijkheid hoog in het vaandel gevoerd, maar deze waarden waren uiteraard moeilijk te verenigen met de ideologische eendracht, het gecentraliseerde leiderschap en het collectivisme van het communisme.”

Hoofdstuk 5 De nieuwe tijd

Wat vond ik ervan?

A – Life changing boek

Meer info over de oordelen: Non-fictie oordelen

Bij het lezen van verhalen uit andere landen ben ik altijd verwonderd over hoe weinig ik weet over die landen. China is geen obscuur land en toch heeft dit boek heeft me heel wat nieuws geleerd. Ik wist niets van hun geschiedenis met Japan noch hoe de communisten ooit aan de macht kwamen. Ik had uiteraard al van Mao gehoord maar hoe hij aan de macht kwam of wat hij verwachtte van zijn ‘onderdanen’ was me redelijk onbekend. Dit boek heeft het imago van China voor mij een extra deuk gegeven,  en ik had er al geen hoge dunk van …

Ai Weiwei is een kunstenaar. Ik ben geen echte kunstliefhebber. Een schoon schilderij kan ik al eens appreciëren maar abstracte kunst met diepere betekenissen is niet echt aan mij besteed. En deze Chinese kunstenaar maakt dingen waar ik niets van begrijp. Toch zat ik helemaal in dit boek, wilde ik verderlezen tot het einde (en het is geen dun boek). Ik snap nog altijd niets van zijn werken ook al legt hij ze in het boek af en toe uit. Wat 1001 Chinezen doen reizen naar Berlijn en ze even laten verblijven in een tent in een grote zaal en dan terug te vliegen, met kunst te maken heeft, ik heb nog steeds geen idee. Hij schrijft het verhaal over zijn vader, zichzelf en China echter op zo’n manier neer dat ik zeker fan ben van hem als schrijver. Het citaat toont hoe hij erin slaagt om zaken ook gevat weer te geven.

Ik wist dat hij een tijdje onder huisarrest had gestaan maar ik kende daar geen details van. Het blijkt een ongelooflijk vreemd en bijna surreëel verhaal. Zijn vader werd door de voorgangers van de communisten verguisd om dezelfde redenen als Ai Weiwei nu door de communisten wordt achternagezeten. De manier waarop de communistische overheid in dat land regeert is onwaarschijnlijk. Ik begrijp ook niet hoe hij als mens de kracht vindt om er tegenin te blijven gaan. Er zijn genoeg redenen om het niet te doen en hij doet het toch. Ai Weiwei heeft een internationaal publiek online waardoor een verdwijning heel wat stof doet opwaaien en mogelijk voor enige voorzichtigheid zorgt bij die overheid. Ondanks dat werd ook hij even van de wereld weggehaald. En zo zijn er vermoedelijk honderden of duizenden Chinezen die veel minder stof doen opwaaien.

Ik vond het vooral confronterend om te lezen hoe deze overheid de mensen uitput door huizen af te breken zonder waarschuwing, hen te schaduwen of te ondervragen zonder uitleg, en hen of de familie bedreigt. En ineens zonder waarschuwing is er dan een “arrestatie” die even plots weer wordt stopgezet waarna terug de uitputtingsslag start. Het ergste is dat dit vermoedelijk vandaag nog steeds doorgaat, zonder dat we er details over horen (de meest recente tennisster die verdween, is ook zo’n voorbeeld).

De Westerse houding hiertegenover is beschamend. De hypocrisie over het belang van mensenrechten geldt duidelijk niet alleen tegenover Qatar. 

Conclusie

Iedereen die een beetje interesse heeft in China moet dit boek lezen. Het toont hoe China werkt vroeger en vandaag en hoe gelijklopend machthebbers reageren als ze aan de macht zijn, ongeacht hun ideologie. Ik zal nog steeds niet genieten van kunst van Ai Weiwei maar dit boek was een topboek. Een kleine kanttekening bij zijn de laatste hoofdstukken. Hierin komt zijn zoon af en toe aan het woord en dat komt een beetje raar over. De jongen van vier lijkt superhoogbegaafd zowel op emotioneel als op taalgebied. Hij schrijft gedichten en spreekt in wel zeer bloemige woorden, hier was hij mij wel een beetje kwijt.