Vijf minuten voor de wekker gaat, springt ze als een jong veulen uit bed, huppelt naar de badkamer en is zo klaar voor de dag. Ze wou dat het zo ging elke morgen, helaas. Haar arm komt van onder het dekbed en zwaait naar een wekker die ergens een irritant geluid maakt. Een slag maakt er een einde aan, gevolgd door een diepe kreun. Ze strompelt het bed uit met de ogen nog halfdicht.

Terwijl ze op het toilet zit met de ogen dicht, voelt ze op automatische piloot aan de vetknobbel op haar schouder. Midden in de beweging stopt ze. Vandaag is de laatste keer dat ze dit kan doen. Ze spert haar ogen wijd open. ‘Shit, vandaag is die operatie.’ Ze werp een blik op de klok en ademt opgelucht uit. Er is nog tijd genoeg om zichzelf presentabel te maken. Na een snelle douche is ze klaar voor de dag. In de keuken smeert ze een boterham met choco. Het besef dat ze nuchter moet zijn voor de operatie treft haar juist op tijd. Ze vloekt nog eens ‘Waarom ben ik toch zo vroeg opgestaan?’ 

En net vandaag heeft ze een grote honger, altijd als het niet mag. Ze gaat zonder succes op zoek naar afleiding in een boek, scrollend op haar telefoon, de krant, … Haar gedachten dwalen continu af. Het is de eerste keer dat ze een ingreep ondergaat.  De knobbel is op zich niet pijnlijk of kwaadaardig maar hij is wel groot. De dokter was akkoord om hem weg te halen. Zij wil vooral stoppen met te grote t-shirts te dragen om het ding te verbergen. Alles gebeurt onder plaatselijke verdoving en vanavond is ze weer thuis.

Ze heeft wel nieuwe onderbroeken gekocht. Je weet nooit wat er gebeurt en dan wil je niet met een broek vol gaten in een ziekenhuisbed liggen. Dus die neemt ze in ieder geval mee, straks, in een iets te grote handtas, met een tandenborstel, een kam en haar mooiste slaapkleed. Van dat laatste had ze beter ook een nieuw gekocht. Dat realiseerde ze zich gisteren pas, toen ze er eentje wou inpakken. Haar mooiste blijkt gewoon het minst afgesleten te zijn. Ze hoopt dan ook hartsgrondig dat er niets misloopt en ze straks gewoon buitenstaat met een bult minder. Ze vraagt zich af wat zo’n bult zou wegen. Misschien weegt ze zelfs wat minder straks. De glimlach blijft maar even.

In haar zoektocht naar afleiding heeft ze dokter Google geraadpleegd en dat was geen goed idee. Volgens dr. Google is er een grote kans dat ze sterft. En niemand weet van de operatie. Ze heeft verlof genomen op het werk. Vrienden en familie denken dat ze vandaag moet werken. Ze vond het niet nodig om te delen dat ze een lelijke bult heeft op haar schouder. 

Maar wat als er nu toch iets misgaat? De dokter had aangegeven dat er complicaties konden optreden hoewel dat zeer zeldzaam is. Maar met haar geluk zit de kans erin dat ze straks dood gaat en dan weet niemand dat. Het koud zweet breekt haar uit. Ze moet nu iemand bellen, iemand die kalm blijft. Haar schoonzus is de ideale keuze. Het toestel springt direct op voicemail. Er ontsnapt weer een vloek, gelukkig vlak voor de biep. Ze duwt af en schudt haar hoofd. Normaal vloekt ze echt niet zoveel.

Dan maar de tweede optie, iemand die minder kalm blijft maar zeker alles zou doen om te helpen. Er is amper een beltoon en er klinkt al ‘Dag Eline, je belt op het perfecte moment! Ik ging je net zelf bellen.’ ‘Tja Jona, das telepathie hé.’ Er weerklinkt een lach aan de andere alsof er net een schitterende mop verteld is. ‘We staan net klaar om te vertrekken voor een weekendje weg. Yannick heeft het me gisterenavond cadeau gedaan voor onze eerste huwelijksverjaardag! We blijven tot maandagmiddag aan zee. Kan jij Minou eten komen geven?’ ‘Euhm ja hoor, zal ik doen. Veel plezier aan zee.’ ‘Doen we! Bedankt hé! Toedeloe!’

Ze ademt diep in. Dat liep niet helemaal zoals gepland. Nu moet ze er ook nog voor zorgen dat die kat gegeten heeft dit weekend. 

Er is nog één optie maar die wou ze liever niet gebruiken. ‘Hallo?’ ‘Dag ma.’ ‘Eline?’ ‘Hoeveel mensen noemen jou “ma”? Natuurlijk is het Eline.’ ‘Ja, natuurlijk, je hebt gelijk. Ik ben wat uit mijn doen. Nonkel Jean-Luc belde net. Tante Nicole ligt in coma. Ze moest een kleine operatie hebben maar tis misgelopen. Ze weten nog niet juist wat er is gebeurd. Het is ook niet duidelijk of en hoe ze uit de coma gaat komen.’ ‘Oei dat klinkt niet goed.’ ‘Neen neen, echt niet, Jean-Luc is helemaal over zijn toeren, ik ga er straks naar toe.’ ‘Ah ja.’ ‘En hoe is het met jou?’ ‘O euhm, hier alles goed, we horen elkaar wel nog, ga nu maar eerst tot bij Nonkel Jean-Luc. En laat iets weten hé! Daag.’ 

Oké dat was ook geen goed idee. Ze voelt aan de knobbel. Goh, hoe erg is zo’n xl t-shirt eigenlijk, ze is tenslotte ook niet meer piepjong? En het is niet kwaadaardig. Oké het ziet er niet uit. Maar het is ondertussen ook wel een deeltje van haar. En, in plaats van een operatie bestaat er ook een fijne alternatieve dag. De boterham staart haar aan.

‘Het kantoor van dr. Verelst.’ ‘Dag kantoor van dr. Verelst, ik ben Eline Vercammen, ik moest normaal langs komen voor een operatie maar ik voel me echt niet goed, overgeven, diarree en koorts.’ ‘Dat is inderdaad niet goed, dan zal de ingreep niet kunnen doorgaan. Ik zal ze herplannen. Heb je liefst zo snel mogelijk?’ ‘Euhm, ik zou eens in mijn agenda moeten kijken. Is het goed dat ik u terugbel als ik beter ben?’ ‘Ja hoor, als de koorts weg is, dan bel je maar terug. Tot binnenkort.’ ‘Ok doe ik.’  Ze krijgt de laatste woorden amper gevormd doordat haar mond vol zit met een heerlijke boterham met choco.

De gedachte dat ze niet helemaal gelogen heeft, troost haar. Want ja, ze voelt zich ook echt ellendig, weliswaar omdat ze niet mag eten en moe is maar dat hoeft de dokter niet te weten. En die herafspraak, dat zal ze nog wel zien. Eerst zeker zijn dat tante Nicole uit de coma is.